9 6 2010 09:१३
Ώρα για νέο Σύνταγμα!

Του Μενέλαου Τασιόπουλου"Ένοχος ένοχον ου ποιεί" είναι γνωστή αρχή της ποινικής δικονομίας, που εφαρμόζουμε στη χώρα μας. Εάν την ακολουθήσουμε ως ορθή και στην πολιτική, θα πρέπει να αμφισβητήσουμε με βασιμότητα την προσπάθεια στο Κοινοβούλιο, μέσω σωρείας Εξεταστικών, για αυτοκάθαρση και Νέμεσι. Εάν όμως κάνουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ορίσουμε ποιος θα δικάσει τους δικαστές. Ακόμη και αν οι δικαστές είναι εκλεγμένοι από όλους εμάς, με σταυρό προτίμησης. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο, χωρίς εκτροπή.Στις συνθήκες του σήμερα βλέπουμε τη μια Εξεταστική Επιτροπή μετά την άλλη να συνεδριάζει και να επιχειρεί να διαβεί τον Ρουβίκωνα της πολιτικής και κοινοβουλευτικής παρακμής και μέσα από αυτοκάθαρση να εκφράσει μια νέα εποχή. Ή καλύτερα να υποσχεθεί μια νέα εποχή. Εμείς οι πολίτες ακόμη και με τη χώρα μας, τα σπίτια μας, την ψυχή μας εκποιημένα, θα πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στους "ένοχους" πολιτικούς μας, ένα δικαίωμα στην αυτοκάθαρση. Γνωρίζω ότι στην παραπάνω φράση εμπεριέχεται το "σπέρμα" της συλλογικής ευθύνης. Κάτι που αντιμετωπίζεται συνήθως από τους δημοσιολόγους ως "καταραμένη προσέγγιση". Κι όμως η ενοχή των πολιτικών είναι τόσο συλλογική όσο και η ύφεση και η πτώση των εισοδημάτων, ο αφανισμός των συντάξεων, που επίσης συλλογικά καταδίκασαν τους πολίτες και ειδικά τους εργαζόμενους και τα μεσοστρώματα.Για την κατάσταση της Ελλάδος σήμερα δεν φταίει αποκλειστικά ο σημερινός υπουργός Οικονομικών, ούτε ο προηγούμενος. Φταίνε όλοι μαζί, γιατί ουσιαστικά αυτό που έχει γίνει πλέον απολύτως φανερό είναι ότι οι υπουργοί Οικονομικών (Οικονομίας στις προηγούμενες κυβερνήσεις) ασχέτως κόμματος και κυβέρνησης, από την εποχή του Κων. Μητσοτάκη στο Μαξίμου, στις αρχές της δεκαετίας του '90, μέχρι σήμερα ακολουθούν την ίδια διαδικασία. Μείωση των εισοδημάτων, εκποίηση του δημόσιου πλούτου, ειδικό καθεστώς προνομίων και φοροκλοπής για τους ισχυρούς των επιχειρήσεων, της διαπλοκής και των ΜΜΕ, συμβάσεις παράνομες και σπάταλες που πλήττουν ευθέως τον κρατικό προϋπολογισμό, νομοθεσία που βλάπτει εμφανώς την ισονομία και την ισοπολιτεία.Ολοι αυτοί οι υπουργοί, όπως άλλωστε και μια σειρά άλλων, οι περίφημοι υπουργοί Αμυνας, πέτυχαν την εγγυημένη χρεοκοπία της χώρας, του κράτους και του λαού. Τώρα, ακόμη και υπό τις σημερινές συνθήκες, συνεχίζουν στο πρόσωπο του Γ. Παπακωσταντίνου να προσπαθούν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο. Ο τελευταίος, ο υπουργός Οικονομικών του ΔΝΤ, πρότεινε στο προχθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και των υπολειπομένων συμμετοχών σε ολιγοπωλιακού χαρακτήρα επιχειρήσεις για 1 δισ. ευρώ. Τέτοια ευτέλεια σκέψης και οικονομικής προσέγγισης… Ομως καθόλου μοναδική παρουσία. Τα ίδια έκαναν οι κ. Παπαθανασίου, Αλογοσκούφης της Νέας Διακυβέρνησης, Χριστοδουλάκης, Παπαντωνίου του Εκσυγχρονισμού, η φιλελεύθερη "φωτισμένη κάστα" της περιόδου Μητσοτάκη, τύπου Μάνου και Ανδριανόπουλου.
Ολοι πρότειναν το ίδιο μοντέλο. Ολοι κατέστρεψαν από κοινού τη δυνατότητα της Ελλάδος να παραμείνει μια ισχυρή χώρα του ευρωπαϊκού Νότου στο παρόν και το μέλλον. Εφθασαν οι κύριοι αυτοί να "αφανίσουν" τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων ή να προεξοφλήσουν και να δανεισθούν βάσει αυτών τα έσοδα από τη φορολογία της επόμενης δεκαετίας. Τόσο ατυχείς οι επιλογές και οι πολιτικές τους όσο των άλλων των απολύτως ευνοημένων "μεγαλοεπιχειρηματιών" - εραστών των κρατικών κονδυλίων, χαρακτηρισμένων και ως "νταβατζήδων", που καταρρέουν πρώτοι οι όμιλοί τους σήμερα μαζί με το περήφανο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.Αλλά ας γυρίσουμε στις Εξεταστικές της Βουλής. Το "στοίχημα" είναι ένα: Μπορεί το σύστημα με γενναιότητα να καταλογίσει τις ενοχές του και να αυτοκαταργηθεί; Απίθανο. Μπορεί το σύστημα να δείξει τα "βαρίδια" του, τους πιο προκλητικούς του δηλαδή εκπροσώπους του, και να κηρύξει αυτοκάθαρση; Πιθανόν. Μπορεί το σύστημα να κάνει το επόμενο βήμα και προσανατολίσει τις εξελίξεις προς μια επόμενη Μεταπολίτευση; Αδύνατον.Πού καταλήγουμε; Θα υπάρξουν ραγδαίες εξελίξεις. Πολύ ωραία. Με δεδομένο ότι προσωπικά τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Α. Σαμαράς δεν είναι Καραμανλής-Σημίτης-Μητσοτάκης, μπορούν να εγγυηθούν ένα νέο Σύνταγμα; Μια επόμενη Συντακτική Εθνοσυνέλευση; Ισως. Αλλά με ποια κόμματα και ποιους συνεργάτες; Με τους εκσυγχρονιστές ο ένας και με τους νεοφιλελευθέρους ο άλλος; Και με ποια Μέσα; Τα κανάλια και τις εφημερίδες της αποκαθηλωμένης πλέον διαπλοκής; Ποιοι θα γράψουν το νέο Εθνικό και Κοινωνικό Συμβόλαιο των Ελλήνων; Οι ίδιοι που έγραψαν και το προηγούμενο;
Μήπως οι διάδοχοι της ίδιας σχολής που δεν έχουν καν την πολιτική ταυτότητα και το προσωπικό σθένος έστω του πολιτικού "εγκληματία", των ιδρυτών της "πολιτικοϊδεολογικής εκτροπής" που χαρακτηρίσθηκε Μεταπολίτευση; Είναι εμφανές το αδιέξοδο. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, όταν ο δημόσιος πλούτος σπαταλήθηκε και μετετράπη σε βίλες, πισίνες, κότερα, ελικόπτερα, σαλέ, life style και εμπεδωμένη ματαιοδοξία, οι πολιτικοί ασχέτως τοποθέτησης και τάσης αγαπούσαν μια ατάκα που φέρεται χρεωμένη στο θύμα του κύκλου της Μεταπολίτευσης, Παύλο Μπακογιάννη. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τελικά σήμερα, ή καλύτερα σε λίγους μήνες μάλλον, αυτή η φράση θα βρει το πραγματικό της περιεχόμενο. Μια νέα "3η Σεπτέμβρη". Οχι διακηρυκτική όπως αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά προϊόν εξέγερσης, όπως το Σύνταγμα που επέβαλε ο λαός, με επικεφαλής τον Καλλέργη, στα Ανάκτορα την εποχή του Οθωνα.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα αρχή. Χωρίς προαπαιτούμενα, όπως η συστημική ανάλυση επιβάλει. Αλλά στη βάση της Ελευθερίας στην εξέλιξη και του αυτοκαθορισμού και της συνευθύνης έναντι του μέλλοντος. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο Σύνταγμα και το πολιτικοοικονομικό σύστημα που παραμένει σε ισχύ, αποδεδειγμένα πλέον, δεν μπορεί να της το προσφέρει.