Ακολουθούν μεγαλύτερες ανατροπές... Οι σημαντικές αποφάσεις στην ιστορία συνήθως σκιάζονται από τις επιμέρους άμεσες συνέπειες και ενίοτε ο κορμός αυτών των αποφάσεων που μακροπρόθεσμα δρομολογεί κολοσσιαίες αλλαγές, υποβαθμίζεται και υποτιμάται.Έτσι και με τις αποφάσεις της συνόδου της 25ης Μαρτίου, ενώ έγινε ένα βήμα προς απόκτηση ενιαίας οικονομικής και πολιτικής φόρμας της Ευρωζώνης, τα φώτα της δημοσιότητας έμειναν, στο τι θα πάρουν και πότε, η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία και στο τι θα δώσουν και πότε, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία κλπ. Η ουσία του εγχειρήματος όμως νομίζω πως βρίσκεται στην απόφαση για το σύμφωνο σταθερότητας και το σύμφωνο για το ευρώ.Το πρώτο αφορά τις δημοσιονομικές πολιτικές των κρατών της ευρωζώνης, όπου στο πρώτο εξάμηνο κάθε έτους οι χώρες θα κοινοποιούν στις Βρυξέλλες τα βασικά δεδομένα τω προϋπολογισμών του επόμενου έτους και εφόσον αυτά εγκρίνονται θα συζητούνται από τα εθνικά κοινοβούλια. Το δεύτερο αφορά την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών και μια φορά το χρόνο σε σύνοδο κορυφής, θα συζητούνται τα μέτρα που καλείται να λάβει κάθε χώρα για να καταστεί ανταγωνιστική.Η εφαρμογή των παραπάνω αποφάσεων δεν θα είναι μια πορεία σε ευθεία, όπως κάθε τι στην Ε.Ε. θα έχει πολλές ωθήσεις και υποχωρήσεις, αλλά στο τέλος της διαδρομής οδηγεί σε δραστικές ανατροπές. Η εκχώρηση εξουσιών στο Ευρωκοινοβούλιο και η εκλογή της ηγεσίας της ευρωζώνης απευθείας από τους ψηφοφόρους θα είναι λογικά το επόμενο βήμα...Η εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας...Η συμμετοχή σε οποιαδήποτε οικονομική και πολιτική ένωση σημαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα όργανα αυτής της ένωσης. Οι αντίπαλοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης αρέσκονται στο να τονίζουν την έκφραση, «Εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας», γιατί πιστεύουν ότι η έκφραση λειτουργεί αποτελεσματικότερα αρνητικά στα αντανακλαστικά μιας μερίδας της κοινής γνώμης, που είναι γαλουχημένη με τα εγχειρίδια σχολικής ιστορίας που αποτυπώνουν τις ανάγκες δημιουργίας εθνικής συνείδησης, στα πλαίσια της πολιτικής γεωγραφίας της Ευρώπης τους τελευταίους αιώνες με την πτώση των αυτοκρατοριών και την ανάδυση των εθνικών κρατών...Κάπως έτσι είναι, ας μην κοροϊδευόμαστε... Η συμμετοχή σε μια υπερκρατική και υπερεθνική ένωση σημαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ή έστω και για κάποιες χώρες της περιφέρειας που λόγω μεγέθους, ενείχαν ρόλο δορυφορικού προτεκτοράτου, τη φαντασίωση της εθνικής κυριαρχίας...Είναι ευνόητο λοιπόν γιατί μια μερίδα της κοινής γνώμης των μεγάλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι διστακτική και εχθρική απέναντι στην εκχώρηση αυτή. Χώρες που μέχρι πρότινος ήταν αυτοκρατορίες με αποικίες και αποφασιστικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα και τώρα οι εξελίξεις τις καλούν να αποφασίζουν από κοινού, που σημαίνει να εξαρτώνται από αποφάσεις άλλων χωρών, σε πολλές περιπτώσεις πρώην αποικιών ή δορυφόρων τους...Το αγγλικό, το γαλλικό και το ρώσικο...Μην ξεχνάμε άλλωστε δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που τα τρία βασικά πολιτικά κόμματα της Ελλάδας ήταν το γαλλικό, το αγγλικό και το ρωσικό... Στη συνέχεια η απευθείας αναφορά στις μεγάλες δυνάμεις καλύφθηκε κάτω από ιδεολογικές και άλλες προφάσεις... Η ουσία όμως δεν άλλαξε πολύ. Στην Ελλάδα ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος, ότι παλαιόθεν δυο είναι τα βασικά «κόμματα»: το ανατολικό και το δυτικό...Κάτω από αυτό το πρίσμα εξηγούνται διάφορες ερμαφρόδιτες καταστάσεις σύγκλισης, μερίδας βιομηχάνων, με μερίδα κομμουνιστών και μερίδα ορθόδοξων χριστιανών... Το διαχωρισμό αυτό μπορεί να τον δει κανείς σαφή μέσα στο κυβερνών κόμμα και στο κόμμα της αντιπολίτευσης που είναι μαζικά κόμματα. Στα μεγάλα κόμματα οι εκσυγχρονιστές (το δυτικό κόμμα) έχουν πιο πολλά κοινά με τους εκσυγχρονιστές του άλλου κόμματος παρά με τους «ανατολικούς» του δικού τους κόμματος...Τα μικρότερα έχουν περισσότερο ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά με την κομμουνιστογενή αριστερά, και την άκρα δεξιά να ανήκουν στο «ανατολικό» κόμμα και την ανανεωτική αριστερά και το φιλελεύθερο κέντρο στο «δυτικό» κόμμα. Πηγή:Κ Στούπας