ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ Η ΑΕΙΦΟΡΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

Η ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.

Οι σχέσεις και οι δεσμοί του ανθρώπου με το δασικό οικοσύστημα και το δάσος τους βοσκότοπους τις παρόχθιες εκτάσεις τις ασκεπείς τις αλπικές εκτάσεις, είναι τόσο παλιοί όσο και η ιστορία του. Στην προσπάθεια για ανεύρεση τροφής δημιουργήθηκαν οι πρώτες σχέσεις και ο άνθρωπος έμμεσα συνδέθηκε με το φυσικό περιβάλλον του, το δάσος, ως κυνηγός και ως συλλέκτης καρπών αλλά και ως κάτοικος του.

Αργότερα με την ανάπτυξη του πολιτισμού άρχισε να επεμβαίνει ο άνθρωπος άμεσα στο ζωτικό του περιβάλλον ως καταστροφέας ή ως ρυθμιστής του. Έτσι η ανάγκη για απόκτηση γεωργικών εδαφών είχε σαν αποτέλεσμα την εκχέρσωση του δάσους, ενώ η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας μέσα στο δάσος είχε σαν συνέπεια την βαθμιαία υποβάθμιση του, σε δασική έκταση, και αργότερα με την κάθοδο της κλίμακας της φυτοκοινωνίας, στην ολική του καταστροφή. Η ανάπτυξη του πολιτισμού προκάλεσε αύξηση των αναγκών σε ξύλο για οικοδομές, την ναυπηγική την επιπλοποιία την κατασκευή εργαλείων για θέρμανση και άλλες ανάγκες οι οποίες καλύπτονταν με αλόγιστες με ληστρικές υλοτομίες χωρίς πρόνοια για ανανέωση ή την καλλιέργεια του δάσους ώστε να αναγεννάτε.

Έτσι γεννήθηκε, από την ανάγκη συνεχούς ανανέωσης της δυνατότητας απόληψης λήμματος, ξύλου κυρίως, ο όρος της αειφορίας και της αειφορικής διαχείρισης ενός δασικού συμπλέγματος δάσους στην καθ’ ημάς Βαυαρία τον 19 αιώνα. Σκέφτηκαν πως έπρεπε να έχουν πάντα ενέργεια και τότε την λάμβαναν από τους ξυλώδεις ιστούς, έπρεπε να έχουν δομικά στοιχεία εργαλεία και άρα ζωή και συνέχεια με την ευρύτερη έννοια.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και δύο, πολλές φορές, αλληλένδετα φαινόμενα ως προς τα αίτια εμφάνισης τους και των συνεπειών τους, την πυρκαγιά την αυθαίρετη οικιστική επέκταση αλλά και τις τεράστιες ξηράνσεις είτε από την όξινη βροχή είτε από ασθένειες, κλείνουμε τον κύκλο των μέχρι τώρα αιτιών καταστροφής του δάσους, γεγονός που οδήγησε και στην εξαφάνιση πολλών πολιτισμών επαληθεύοντας την ρήση σύμφωνα με την οποία:

«Ο πολιτισμός αρχίζει με την υλοτομία του πρώτου γίγαντα του παρθένου δάσους και τελειώνει με το κορμοτόμηση του τελευταίου».

Ένα από τα βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι γιατί, αφού είναι γενικά αναγνωρισμένος ο θετικός ρόλος των δασών- δασικών εκτάσεων και γενικότερα των φυσικών πολύπλοκων οικοσυστημάτων που συνοπτικά προσφέρουν πέραν των προαναφερθέντων, στην διατήρηση της ισορροπίας των χερσαίων οικοσυστημάτων την προστασία από πλημμύρες και διάβρωση των εδαφών, μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, διατήρηση της αισθητικής του τοπίου, βελτίωση του μικροκλίματος των αστικών κέντρων, ΓΙΑΤΙ καταστρέφονται με πείσμα εκλαμβανόμενα ως χώρος ιδιοτελούς οφέλους και ατομική εξυπηρέτησης;

Έχοντας όλα αυτά κατά νου ο νομοθέτης θέσπισε αυστηρούς αυστηρότατους όρους για την προστασία του κοινωνικού αγαθού που λέγεται φυσικό περιβάλλον και στα υποσύνολα του δάση και δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις θεσπίζοντας ειδικά άρθρα και παραγράφους στα σύγχρονα Συντάγματα της χώρας του 1975,του 1985 και του 2002. Τόση πρόνοια και τόση ελπίδα ενέπνεε το φυσικό περιβάλλον που το συνέδεσε ευθέως με το πολιτιστικό περιβάλλον σαν μία σχέση αιτίας και αιτιατού: Άρθρο 24: Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξη του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορείας. Απαγορεύεται η μεταβολή προορισμού…

Άρθρο 117 παρ. 3: Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώνονται, ΔΕΝ, αποβάλλουν, για τον λόγο αυτό, τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο σκοπό...

Άρθρο 106: Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης και την προστασία του γενικού συμφέροντος ,το κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη χώρα επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της Εθνικής Οικονομίας…. Από τα παραπάνω δεικνύεται ότι αφού τα Δάση και οι Δασικές εκτάσεις αλλά και οι Χορτολιβαδικές εκτάσεις τροφοδοτούν την ποιότητα ζωής μας, πρέπει να προστατεύονται και μάλιστα συνδυαστικά από Συνταγματικού όρους και νομοθετικές ρυθμίσεις ώστε δια της αειφορίας τους να υπάρξει αειφορική ανάπτυξη των τομέων της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Η απολυτότητα καθώς και η πολυπλοκότητα που αναπτύχθηκε από τις σωρηδόν νομολογιακές ερμηνείες και προσεγγίσεις του τι «ήθελε να πει και να προστατεύσει ο νομοθέτης» τροφοδοτούν, ως είναι φυσικό και αθέμιτες σκέψεις και σχέσεις, εις βάρος του Φυσικού περιβάλλοντος και του συνόλου, και υπέρ της ιδιοτέλειας.

Γιατί άραγε είναι τόσο δύσκολο να δοθεί και να σταθεροποιηθεί ο ορισμός της έννοιας του Δάσους και της δασικής έκτασης; Κάθε νομοθέτης δίδει και νεώτερο ορισμό σε απόσταση από την επιστημονική εκδοχή. Αν είναι πολλά τα γιατί που μας ταλανίζουν σήμερα, την εποχή της κρίσης και των επιτηρήσεων είναι ακριβώς γιατί παραβιάζονται οι ορισμοί:

Της πολιτικής.

Του πολιτικού

Του δικαιώματος και της υποχρέωσης του πολίτη.

Του καθήκοντος και του φιλότιμου.

Της αυταξίας και των αρχών της αγαθότητας.

Οι τελευταίες αυτές λέξεις μου επιτρέπουν μια μικρή παρέκβαση για να αναφερθώ στον Κώστα τον Πενταράκη τον συνάδελφο και προσωπικό μου συνεργάτη, Διδάκτορα Δασολογίας, για να πω ότι ο Κώστας που βιώσαμε έχει πλατιούς ορίζοντες. Έχει δικό του, σπανίζοντα κώδικα αξιών. Δεν αρκούνταν με το σύνηθες. Κώστα, του είπα στην τελευταία μας παρατεταμένη συζήτηση στις 9/3/11, γύρνα στην ασφάλεια των πολλών. Να δώσουμε από εκεί τον αγώνα κατά της μετριότητας. Δεν θέλω να είμαι μέτριος αλλά και δεν αντέχω να εξέχω. Δεν αντέχω τους κεραυνούς. Ο Κώστας ήθελε να αλλάξει τον Νομό ολόκληρο μόνος του χωρίς συσχετισμούς. Αυτό το υπερβατικό δεν του δώσαμε να καταλάβειότι είναι και ουτοπικό, αυτός στην προσήλωση του δεν το μπορούσε… Τον περιμένουμε….

Προχωρώντας.. γιατί στατικότητα και στασιμότητα στη ζωή του φυσικού περιβάλλοντος δεν έχει καταγραφεί.. Επανερχόμενοι το θέμα της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και ειδικότερα των Δασών, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερης ενεργειακής και οικολογικής ισορροπίας οικοσύστημα αυτού, συνδέεται άμεσα, σήμερα, με την γενικότερη πολιτική προστασίας του περιβάλλοντος και την πολιτική γης που από τη μεριά της τροφοδοτεί ή πρέπει να τροφοδοτεί, την αειφορική ανάπτυξη.

Ιδιαίτερα για την άσκηση της τελευταίας ο κινητήριος μοχλός δεν είναι άλλος από την ύπαρξη πρώτα Δασολογίου και κατόπιν Κτηματολογίου. Τις μέρες αυτές αναρτώνται οι πρώτοι δασικοί χάρτες στην χώρα μετά από τριάντα τόσα χρόνια από την κατ΄ επιταγή του Συντάγματος νομοθεσία. Μεγάλο αλλά καθυστερημένο βήμα εκσυγχρονισμού. Εργαλείο ανάπτυξης τρόπος και κανόνας συμπεριφοράς. Πάγιο αίτημα των Δασολόγων που δεν ζούσαν για το imperioum του Δασάρχη. Επιτέλους να τελειώνουμε με καταστάσεις που μόνο κακό και κακότητα επισώρευσαν τόσα χρόνια. Το Δασολόγιο- Κτηματολόγιο σε συνδυασμό με το άρθρο 106 του Συντάγματος: «Για την εδραίωση της κοινωνικής ειρήνης.. για να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας», θα επέτρεπε ή θα επιτρέψει την απρόσκοπτη άσκηση πολιτικής γης, και ανάπτυξης τομέων με οχλούσες δραστηριότητες πλην όμως αναγκαίες απολύτως δραστηριότητες στο πλαίσιο μια ανάπτυξης ολοκληρωτικής αυτοτροφοδοτούμενης και για τούτο αειφορικής. Και ενώ λοιπόν προβλέπονται νομίμως πολλές επιτρεπτές επεμβάσεις, θεσπισμένες σε εποχές που μόνο στο μυαλό της επιστημονικής κοινότητας υπήρχαν, και στα πειραματικά εργαστήρια επίσης, δημιουργούν εντάσεις συγκρούσεις και αυτό που ενδιαφέρει, αναποτελεσματικότητα επενδύσεων, καθώς ο χρόνος που χάνεται και οι δαιδαλώδεις διαδικασίες που αναπτύσσονται, σπαταλούν το αναπτυξιακό απόθεμα σπάζοντας και τον κύκλο της αειφόρου ανάπτυξης. Συντοπίτες μου Χανιώτες, στα δέκα προς αξιοποίηση φιλέτα όπως έχουν καταγραφεί είναι δυο στη Ρόδο, στα Αφάντου και στο Πρασονήσι. Άνοιξε μύτη; Ακούστηκαν θρήνοι και οιμωγές; Και σαν λαός δεν είναι πτοημένος. Κάθε άλλο, ευρισκόμενοι στην πρώτη γραμμή της άμυνας αισθάνονται περήφανοι.

Απλούστατα ξέρουν γνωρίζουν εμπιστεύονται την λειτουργία του Κτηματολογίου τους. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν πολύ μεγάλο δασός. Ούτε περιφράξεις, αν έλειπε η Κρήτη θα υπήρχε άραγε συρματουργία στη χώρα; Να γιατί δεν γίνονται φονικά για βοσκοτόπια ούτε παραβατικότητα βοσκής εις βάρος των καλλιεργητών. Όταν το 1987 υπηρετούσα στη Ρόδο, βοσκός ελεύθερης «βοσκής» δεν υπήρχε. Ήλθε όμως ένας από την Κρήτη, με το κοπάδι του σε φορτηγά. Σχοιναράκης λεγόταν θυμάμαι. Θυμάμαι ότι έχοντας προσδιορίσει τους τεράστιου άφραχτους χώρους στα δάση στα βουνά νόμισε ότι βρέθηκε σε κτηνοτροφικό παράδεισο. Τον απέβαλε η κοινωνία από τους δημόσιους χώρους. Τους υπερασπίσθηκαν ως ατομικούς τους. Τα μάζεψε σε έξι μήνες αλλά φαντάζομαι ότι ακόμη πηγαίνει στα δικαστήρια…εκ μέρους των αρχών του κτηματολογίοιυ και της Δασικής. Για τους Δωδεκανήσιους το Δασολόγιο- Κτηματολόγιο είναι εργαλείο αυτογνωσίας και αναπτυξιακής λογικής. Αντιδρούν δε, σε ότι αμαυρώνει την παράδοση τους.

Το Δασολόγιο της χώρας λοιπόν είναι προ των πυλών. Σύστημα υποδομής και εργαλείο δουλειάς για όλους εκείνους που οραματίζονται και υλοποιούν πολιτικές, δηλαδή ΟΤΑ, Περιφέρειες, Υπουργεία. Θα ανασταλούν οι συγκρουόμενες αποφάσεις και η τρομακτική υπερπαραγωγή νομολογίας η σπατάλη χρόνου και η απογοήτευση του υποψήφιου επενδυτή. Κάθε τι δηλαδή που εμποδίζει μια αειφόρο ανάπτυξη.

Πρώτη πόρτα που πρέπει να ανοίξουμε είναι αυτή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των Δασών των Δασικών και των Χορτολιβαδικών εκτάσεων της Κρήτης.

Στην Κρήτη προβλέφτηκε στον ν. 998/79 αρ. 62 να μην ισχύει «το τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου». Αυτό και μόνο δείχνει ότι αναγνωρίζεται ένα ζήτημα μια ιδιαιτερότητα που άπτεται νομικών αλλά και κυριαρχικών εννοιολογήσεων που προκαλούν ήδη έμφραγμα στη δημόσια διοίκηση στο ΣΤΕ και στην κοινωνία. Και εδώ εμείς, η Κρήτη ολόκληρη, δεν έχει αναλάβει μια πρωτοβουλία ένα αίτημα για την επιτέλους επίλυση του ιδιοκτησιακού που ανάγεται σε ζήτημα γαιών της Κρήτης. Είναι ένα κατ’ εξοχή ζήτημα συγκρητισμού… Προβλήματα όμως που δεν επιλύονται έγκαιρα μεγεθύνονται και κάποτε προκαλούν έκρηξη με συνέπειες.

Και αυτό είναι και, κατά κάποιο τρόπο, μια κατηγορία για την τοπική επιστημονική κοινότητα που ενώ για άλλα ζητήματα καταλαμβάνεται από αδολεσχία για το θεμελιώδες τούτο σιωπά. Και το ΤΕΕ το έχει διαρκώς μπροστά του, και οι Δικηγόροι και οι πολίτες, και μένουν οι Δικαστές και οι Δασολόγοι να αντιπαλεύουν με το δίκαιο, νομικό και εθιμικό. Πόσο μάλλον που οι Δασικοί με βάση την προσωπική τους ενάργεια το ταλέντο και την εμπειρία τους κατηγορούνται ως σφετεριστές πατρογονικών περιουσιών και θεματοφύλακες αλλότριων συμφερόντων. Ίδετε καταγγελίες για το Αποπηγάδι για το Ελαφονήσι κοκ.

Και καλά οι Δασικοί, ο λαός αφήνεται έρμαιος στις προσδοκίες του, να συντάσσει μεταβιβάσεις κληρονομητήρια αγοραπωλησίες. Για να βγούμε από την κρίση, που είναι ένα άθροισμα πολιτικής ατολμίας πελατειακής αντίληψης και κοινωνικής ακαμψίας, πρέπει να αλλάξουμε.

Πρέπει να αλλάξουν τόσα πολλά, που θα συνιστούσαν επανίδρυση της χώρας. Και αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το όραμα που ψάχνουν κάποιοι για να πορευτούν. Πρέπει το κράτος να γίνει άξιο εμπιστοσύνης. Μικρότερο σύγχρονο αλλά αξιόπιστο.

Για την διοίκηση λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής; Στην Κρήτη πριν την έναρξη ισχύος του Κρητικού Αστικού Κώδικα, 21/8/1904 ίσχυαν Οθωμανικοί νόμοι, Της 7ης Ραμαζάν 1856 «περί γαιών» και της 23ης Μουχαρέμ «περί εξελέγξεως τίτλων δασών». Οι διατάξεις των διατηρήθηκαν και μετά την 1/2/1914 οπότε εισήχθη ο Ν.147/1914 «περί εν ταις προσαρτώμενες χώραις νομοθεσίας και της δασικής αυτών οργάνωσης» συμπληρώθηκαν δε με το άρθρο 9 του Ν.262/1914. Ορίσθηκε δε ότι για την μεταβίβαση δασικής έκτασης απαιτείτο «Ταπίον» με το αυτοκρατορικό μονόγραμμα και ότι κάθε μεταβίβαση που γίνεται χωρίς αυτό είναι άκυρη. Και οι νόμοι αυτοί συμπληρώθηκαν, χωρίς να αρθούν, με τον 470/1949 & 477/1952. Προκύπτει λοιπόν ότι, δικαιώματα στηριγμένα σε διατάγματα χοτζέτια και ιεροδικαστήρια δεν αναγνωρίζονται. Όλες λοιπόν οι δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις κατα Βαβούσκο και Παπαχρήστο , της Κρήτης περιήλθαν στο Ελληνικό Δημόσιο εκ διαδοχής παρά του Οθωμανικού Δημοσίου δυνάμει της συνθήκης Ειρήνης μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας τον Νοέμβριο του 1913. Η συνθήκη αυτή κυρώθηκε με νόμο στο άρθρο 5 του οποίου (Ν79ΑΣΙΓ) διατηρήθηκε η ισχύς του «Ταπίου». Αυτά εφαρμόζει η διοίκηση. Τα εφαρμόζει και η τοπική Δασική Υπηρεσία, εφαρμόζοντας νόμους του Κράτους. Τίθεται, και δημόσια μεν αναρμόδια δε, το, και τοπικού ενδιαφέροντος θέμα: Είναι το Ελληνικό Δημόσιο διάδοχος του Οθωμανικού στην Κρήτη, ή είναι διάδοχο της ημιαυτόνομης πολιτείας της Κρήτης; Διότι άλλους θεσμούς είχε το ένα Δημόσιο και άλλους θέσπισε η Κρητική Πολιτεία. Εδώ εμπλέκεται η Ιστορία, οι αγώνες οι επαναστάσεις τα εκστρατευτικά σώματα που έρχονταν στην Κρήτη και υποστήριζαν τους επαναστάτες και με εφόδια και με άνδρες. Δημιούργησαν οι ενέργειες αυτές Νομικές συνέπειες ή όχι; Πάντως πολλές εκδηλώσεις κατ’ έτος υπογραμμίζουν την θυσία των Συνελλήνων. Και βέβαια μέσα στη βουή του πολέμου και την εθελοθυσία ο λαός δεν σκέφτονταν τι κατέγραφαν οι «γραμματικοί». Αυτά όμως θα έχουν συνέπειες όταν από το Δασολόγιο, μεταβούμε στο Κτηματολόγιο τότε το φορτίο των δικαστικών διενέξεων θα γίνει αφόρητο . Διότι όταν το 1904 εισήχθη ο Κρητικός Αστικός Κώδικας προέβλεψε και κάποιους νεωτερισμούς άγνωστους και ανύπαρκτους στο Οθωμανικό δίκαιο. Σύμφωνα με τα άρθρα του 293& 295 εισήχθησαν οι έννοιες της τακτικής και της έκτακτης χρησικτησίας ακόμη και εις βάρος ιδιοκτησιών του Δημοσίου, γεγονός που εμποδίζονταν από τα διατάγματα για το δικαιοστάσιο που εκδίδονταν κατ’ εφαρμογή νόμου του 1912, με το οποίο ανεστάλη κάθε παραγραφή στις αστικές διαφορές σχετικά με δημόσια κτήματα. Όμως με τις αποφάσεις 304/1986 & 121/1990 και 22/1997 του Εφετείου Κρήτης από 19/9/1915 η χρησικτησία επί δημοσίου κτήματος (τακτική είτε έκτακτη) είναι νομικά αδύνατη αφού η τακτική (δεκαετής απρόσκοπτη χρήση με διάνοια κυρίου) θα έπρεπε να συμπληρωθεί στο διάστημα 21/8/1904 έως 12/9/1915 η δε έκτακτη (εικοσαετής) δεν χωρεί. Προφανώς κατισχύει ότι η διαδοχή έρχεται από το Οθωμανικό δημόσιο. Συνοψίζοντας για την Κρήτη εξεταστέο είναι μόνο αν είχε εκδοθεί «Ταπί». Άλλο ζήτημα είναι το περί των παραχωρηθησών κοινόχρηστων βοσκήσιμων εκτάσεων εκ των Οθωμανικών γαιών (μετρουκέ) σε κοινότητες με βάσει το άρθρο 51 του ν.4108/1929, σε περίπτωση που δεν συνοδεύονται από πρωτόκολλα παραχώρησης και κυρωμένο αντίγραφο του Νομάρχη ώστε να ασκήσουν τα δικαιώματα τους. Δεν νοούνται ως κοινοτικές ή τώρα ως Δημοτικές. Άλλο ζήτημα που αφορά, τότε εύφορες γαίεςκαι λιβάδια, και είχαν τίτλους διηνεκούς εξουσιάσεως (τεσσαρούφ) και απέκτησαν μορφή δάσους ή δασικής έκστασης, έπρεπε να έχουν νέο «Ταπί» για να συνεχίσει η εξουσίαση και να μην εκπέσει. Επιπλέον κατά το άρθρο 49 του 2052/1920 στους έχοντες δικαίωμα εξουσίασης (τεσσαρούφ) επί των ακινήτων της κατηγορίας των δημοσίων γαιών, παραχωρούνται, σύμφωνα με τον νόμο της 7ης Ραμαζάν και δεν ανετράπη με μεταγενέστερους τα 4/5 εξ αδιαιρέτου στο επί του όλου ακινήτου, ανήκον στο Δημόσιο δικαίωμα κυριότητας ,το δε Δημόσιο ανακτά το 1/5 εξ αδιαιρέτου. Καταργήθηκε το 1929 με το ΝΔ 4266 οπότε περιέρχεται αυτοδικαίως στον έχοντα το δικαίωμα, αλλά με αγορά σε πέντε ετήσιες δόσεις, ισχύει όμως ακόμη επί δασών και δασικών εκτάσεων…. Συνοψίζοντας, ξανά για να γίνει αντίληψη, για την Κρήτη εξεταστέο είναι μόνο αν είχε εκδοθεί «Ταπί» επί δασών ή δασικών εκτάσεων με ρητή αναφορά του χαρακτήρα, τότε μόνο μπορεί να γίνει προς ιδιώτες η αναγνώριση του δάσους ως ιδιωτικού. Στον Κρητικό αστικό κώδικα όμως, στα άρθρα 197 και εντεύθεν ορίζεται ότι: Τα δικαιώματα σε ακίνητα που ανήκαν στο Οθωμανικό Δημόσιο περιήλθαν αυτοδικαίως στην Κρητική πολιτεία. Και τέλος στο άρθρο 1356 ορίζεται ότι χρόνος για την απόκτηση χρησικτησίας (τακτικής και εκτάκτου) μπορεί να προσμετρηθεί έως και 15 χρόνια πριν την εισαγωγή του Κ.Α.Κ. Δηλαδή από το έτος 1889. Κορυφαίες αντιφάσεις ,ιστορικές ασυμβατότητες που δεν έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη και δημιουργεί πικρίες και συνακόλουθα συγκρούσεις. Εκατό χρόνια τώρα και το ζήτημα των ιδιοκτησιών είτε είναι για κάποιους ανοικτό είτε πρέπει να κλείσει, και το Δασολόγιο Κτηματολόγιο είναι η ευκαιρία.

Και ενώ κορυφαίοι πολιτικοί του τόπου αναρωτιούνται αν υπάρχουν εθνικής υπόστασης εκκρεμότητες με την Κρήτη και τις παρακείμενες νησίδες, δεν έχουμε καταφέρει να ανάξουμε σε μείζων ζήτημα την υπόθεση των ιδιοκτησιών στη λογική του τερματισμού των αμφισβητήσεων για να δρομολογήσουμε και την πορεία της ανάπτυξης που θέλουμε και πρέπει να είναι η αειφόρος. Είναι άραγε πολιτική επιλογή του πολιτικού συστήματος η ασάφεια αυτή μεταξύ των πολιτών; Γιατί η Δημόσια διοίκηση ασάφεια δεν έχει, αλλά σαν πολίτες, φορείς αντίληψης περί των πραγμάτων, πρέπει να ειδοποιούμε προειδοποιώντας.

Ως τέτοια παρακαλώ να εκληφθεί και από το Ιδρυμα Ελ. Βενιζέλου.

Δεύτερη πόρτα που πρέπει να ανοίξουμε, είναι αυτή της υπομονής, διότι με τα πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα μας οι διαδικασίες των ενστάσεων θα τραβήξουν χρόνια φέρνοντας τις εξελίξεις πίσω. Ευχαριστώ.

Εισήγηση Γιάννη Φωτάκη

Χανιά Χρυσόστομος 06/04/2011