Η Ελλάδα ως γέρας στο γεωπολιτικό τραπέζι δύσης και ανατολής.

Κύριε Διευθυντά.

Να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής ότι δεν μας ενδιαφέρει, αλλοίμονο, η αποτυχία της κυβέρνησης της χώρας μας. Μιας κυβέρνησης, δημοκρατικά εκλεγμένης αν και υπερβατικά σχηματισμένης.

Και αυτό είναι πεποίθηση μας, πολύ περισσότερο που αυτή την περίοδο δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, αλλά ούτε και για πειραματισμούς.

Δεν μας ενδιαφέρει η δόση λαϊκισμού που ανάλωσε ο αρχηγός της προκειμένου να την κατακτήσει, αυτό είναι πρόβλημα των εκλογέων που την προτίμησαν, καθώς, όλοι λιγότερο ή περισσότερο, χρησιμοποιούν λαϊκιστικές κορώνες αφού , κατά τον Le Bon οι μάζες έχουν ανάγκη από τις ψευδαισθήσεις του αρχηγού.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ο μέσος Έλληνας πρέπει να αναρωτηθεί: Τι συνέβη και ο συγκεκριμένος αρχηγός, χωρίς ίχνος χαμόγελου, ανακοίνωσε αμέσως μετά το εκπληκτικό 62% ΟΧΙ, ότι δεν σημαίνει «ρήξη» αλλά ότι συγκαλεί συμβούλιο αρχηγών για να καθοριστεί η Εθνική διαπραγματευτική γραμμή.

Τι έγινε, τι είδε  τι του «είδαν» και ως μάγος μετέτρεψε το «περήφανο» αποτέλεσμα σε περίφημη ήδη μεταστροφή, αλλιώς το λένε στην αγορά, και από αρνητής μιας συμφωνίας 8,5 δις € αποδέχεται μέτρα 15δις€ και μάλιστα χωρίς σημαντική αντίσταση. (Η διαφορά για την έδρα της εταιρείας με τα Ελληνικά assets,λίγο ενδιαφέρει για παράδειγμα τους συνταξιούχους παλαιούς και επικείμενους ή τους αγρότες κλπ).

Η χώρα αυτή την στιγμή είναι σε αδιέξοδο και δεν ενδιαφέρει αν φταίει «η θεωρία των παιγνίων» ή θεωρία των γεωπολιτικών κατανομών.

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας υποχρεώνεται σε μια συντριπτική πρόσκρουση και δεν ξέρουμε τις ακριβής συνθήκες καθώς δεν είναι αρκετές εξηγήσεις του τύπου: αντιλήφθηκε το κόστος της εξόδου, ή ο Σόϊμπλε, ή οι κακοί νεοσυντηρητικοί κύκλοι.

Αυτά τα ήξερε, δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει πιθανότητα να μην τα ήξερε, το ότι εμείς του 26% των Χανίων του τα λέγαμε και ο Βαγγέλης Βενιζέλος του τα φώναζε, σημαίνει ότι τουλάχιστον είχε παραστάσεις.

Ο Πρωθυπουργός της χώρας έχει συντριφτεί και αυτό αφορά όλους ,όχι από ανθρωπιστική πλευρά για κείνο, αλλά για το τι μπορεί να μετέλθει ο διεθνής παράγοντας ερήμην των λαών και της Δημοκρατικής διαδικασίας.

Η κυβέρνηση των άπειρων πολιτικών ανδρών και εμμονικών γυναικών, θέλησε να παίξει γεωπολιτικό σκάκι, ποντάροντας σε ένα ασαφές τραπέζι σε ένα μαιτρ, τον Πούτιν, εναντίον της Δύσης προσδοκώντας όφελος, και αυτό δεν αμφισβητείται. Συναλλάχθηκε με τον γεωπολιτικό σύμβουλο Α. Ντουγκιν, με το πρώην πράκτορα της KGB Ρεσέτνικοφ  με τον Β. Μαρκεζίνη και με τον Γ.Βαρουφάκη για να σχεδιάσουν την ανατροπή της σχέσης μας με το ευρώ. Συντονιστής των συναντήσεων ο κ Κοτζιάς   μια σκοτεινή προσωπικότητα με βάση την άνεση παροχής υπηρεσιών από το ΚΚΕ στον Γ.Α. Παπανδρέου και κατόπιν στον σημερινό πρωθυπουργό. Και αυτός είναι ο κρίκος με τον Ντούγκιν.

Και όπως πάντα το Ρωσικό θηρίο έπαιξε για πάρτη  του, όπως έκανε πάντα από τα Ορλωφικά  και την Μικρασιατική εκστρατεία μέχρι την Γιάλτα εις βάρος του Ζαχαριάδη: Αντάλλαξε τους μικρούς του Σύριζα-ΑΝΕΛ με το Ντονέσκ, που το επόμενο πρωί της εξαγγελίας του δικού μας  δημοψηφίσματος, προκήρυξαν αυτονομιστικές εκλογές, χωρίς καμία αντίδραση από την ΕΕ που μέχρι τότε έβαζε κυρώσεις .Η τέλεια παγίδα.

Εμείς έστω εσείς, χορεύαμε στο Σύνταγμα κατά του εσωτερικού «εχθρού» με το περήφανο 62% και ο «ηγέτης», τότε, αντιλαμβάνονταν το περιεχόμενο του δισκοπότηρου.

Η πρώτη κίνηση αποπομπή του Βαρουφάκη, ένας στο θυσιαστήριο, ο πλέον εμβληματικός γιατί διαφορετικά θα κατέρρεε αν τους έδιωχνε όλους. Ακολούθησε και η άλλη  παρούσα στη Μόσχα, Βαλαβάνη. Θα ακολουθήσουν και όλοι μαζί, διότι πλέον δεν μπορούν να σταθούν, και μακάρι να διαψευσθώ.

Η τεράστια αντίφαση δεν είναι διαχειρίσιμη και αυτό φαίνεται στην κοινοβουλευτική τους ομάδα όπου λογής-  λογής άνθη, τιπτόμενα, αναχωρούν για την ιδεολογική ορθοδοξία: Εκτός Ευρώ.

Προφανώς αυτό ήταν και το αρχικό και ιδεολογικό σχεδιαζόμενο τους, μόνο που δεν τόλμησαν να το παρουσιάσουν και μη έχοντας έγκριση για τούτο από το εκλογικό σώμα, έπαιζαν τους διαπραγματευόμενους, περιμένοντας το «ξανθό γένος» να περάσει τα Δαρδανέλια.

Και δεν τόλμησαν, γιατί οι αναλύσεις γνώμης έδειχναν ότι ο ψηφίζων λαός με 62% ΟΧΙ, έλεγε με 75% ΝΑΙ  στο €υρώ, όταν  πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου το €υρώ είχε ποσοστό 84% .

Δεν τόλμησε ο κ Τσίπρας να πει τα πιστεύω του και τα εκθέσει τα σχέδια του   γιατί αυτό που πρωταρχικά ήθελε, ήταν η εξουσία.

Ένα άδειο πουκάμισο. Μια ύβρη που ακριβώς βαραίνει την πρώτη αριστερή ελεγεία καθώς δεν έλαβε υπόψη της τους συσχετισμούς ισχύος αλλά τους παρωχημένους ιδεολογικούς γαλακτοφόρους αδένες από τους οποίους έχουν τραφεί γενιές και γενιές Ελλήνων αριστερών και άλλων κομμουνιστογενών εκφάνσεων.

Και το θέμα είναι, τώρα τι;

Αφού μας καταλογίσθηκε το κόστος του μαθήματος της ωρίμανσης από τα 8,5 δις στα 15 δις € (να μη μιλήσουμε για το mail Χαρδούβελη) η χώρα δεν έχει πλέον κανένα έρεισμα, πουθενά.

Είναι μόνη της με την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμικό πλούτο της και φυσικά με το απέραντο τοπιακό κάλος.

Η χώρα δεν έχει τίποτα εξασφαλίσει, μόνο λίγο χρόνο, που ο συντετριμμένος Πρωθυπουργός δεν μπορεί να διαχειριστεί αν κρίνει κανείς από την ποιότητα του ανασχηματισμού.

Τώρα είναι η ώρα των τοπικών κοινωνιών  και των δεσμών βάσης που υπάρχουν. Τώρα είναι η ώρα απογαλακτισμού θυλάκων της Δημόσιας Διοίκησης που εύκολα παραδίδονται στον συντεχνιασμό και την ευωχία της καρέκλας. Τώρα είναι η ώρα της κεφαλαιοποίησης της όποιας κουλτούρας υπάρχει, όχι ως παραδοσιολαγνείας αλλά σαν οδηγού και ερείσματος ζωής.

Τώρα είναι η ώρα των παιδιών μας, των πολλών προσόντων αλλά χωρίς μπάρμπα την Κορώνη, να στέρξουν την χώρα τους την παραπονεμένη.

Όταν ένα κύκλος κλείνει, ανοίγει ένας άλλος.

Ε, ο κύκλος της μεταπολίτευσης που τόσα χρόνια κλείνει και κλείσιμο δεν έχει, λιώνει με τις αντιφάσεις των σημείων που τον όρισαν: Ημιμάθεια, εγωκεντρισμός, βερμπαλισμός, λαϊκισμός και δογματισμός.

Η ώρα είναι δύσκολη ,  οι προτάσεις ελάχιστες και οι καθοδηγητές άφαντοι.

Μακριά από ακρότητες, υπομονή και μελέτη. Μελέτη της ιστορίας και ιδού μια παράγραφος του Ν Σβορώνου γραμμένη στο Παρίσι το 1975:

«Τα επίμονα ερωτήματα που διατρέχουν το βιβλίο (το ανά χείρας συμπληρώνω) απ’ άκρη σ’ άκρη είναι τούτα: Γιατί ο σημερινός ελληνισμός έχει ακόμη αιτήματα, τα οποία θα έπρεπε να έχουν λυθεί στο οικονομικό και κοινωνικό στάδιο που βρίσκεται, προβλήματα εθνικά, πολιτικά, και πολιτισμικά, προβλήματα ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Ποιοί είναι οι βαθύτεροι λόγοι της ανώμαλης πορείας του Έθνους; Ξεκινήματα γεμάτα υποσχέσεις που δεν ολοκληρώνονται και πισωγυρίσματα απότομα που καταλήγουν σε αλλεπάλληλα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα.»

Με εκτίμηση

Γιαννης Φωτάκης    

(Δημοσιευτηκε στους Νέους Ορίζοντες στις 22/07/2015)