Περί σουρεαλισμού:
Ξεπήδησε από το αριστερό αυτί του Ντανταϊσμού.
Ήλθε προκλητικός να αναστατώσει τις επίπεδες εικόνες του καθωσπρεπισμού,  του κοίλου έρωτα και της χριστιανικής (αν)ηθικής.
Ήλθε να σαγηνεύσει με την σπουδαία χυδαιότητα του, την ανυπόκριτη ευτέλεια του, την ανεπιτήδευτη αναίδεια των εκπροσώπων του.
Ο λυσσασμένος σκύλος της Ανδαλουσία και  το τσιγκέλι του Πικάσο φτιάχτηκαν για τον επερχόμενο κόσμο της κατανάλωσης και του θεάματος.
Δεν τον καταλαβαίνουν οι μάζες. Ποτέ άλλωστε δεν υπήρξαν ανατρεπτικές ενδογενώς. 
Τον φτύνουν τα ιερατεία κάθε θρησκείας ή καθεστώτων σαν θρησκείας..
Τον δοξάζουν τα ψαλίδια οι τρόμπες και οι κυλιόμενοι βράχοι.
Και όμως έχει τις άρριζες ρίζες του στην δυτική Μακεδονία και τα Βαλκάνια.
 (μικρό δοξαστικό απο τις εντρυφές μιας ηλικίας αναζητήσεων. κάποιες τοτινές σκέψεις που συνάντησα τακτοποιώντας τα γραφτά μου)