Μυξοκλάματα
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Η χώρα συνεχίζει να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Παλεύει ακόμη, όπως οι περισσότεροι λογικοί πολίτες αντιλαμβάνονται, για τη σωτηρία της. Πριν από λίγους μήνες αντιμετώπισε ευθέως τον κίνδυνο να πτωχεύσει και να βυθιστεί στην κυριολεξία σε μακρά σκοτεινή περίοδο. Διεσώθη την τελευταία στιγμή. Οσο και αν ορισμένοι παραμένουν δύσπιστοι και επιμένουν συνωμοσιολογικά, η χώρα μας τον περασμένο Μάιο σώθηκε από τους ευρωπαίους εταίρους και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αν η Ελλάδα δεν συμφωνούσε στα μέτρα που συνοδεύουν το τριμερές τριετές δάνειο των 110 δισ. ευρώ, θα πτώχευε, δεν θα είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, οι επιχειρήσεις θα στράγγιζαν στην κυριολεξία, η οικονομία θα έπεφτε στον απόλυτο μαρασμό, η κοινωνία θα έπαιρνε φωτιά και η έξοδος από την ευρωζώνη, σε εκείνες τις συνθήκες, δεν θα ήταν απλώς επιβεβλημένη, αλλά θα φάνταζε και λυτρωτική. Και προφανέστατα η χώρα θα έμπαινε σε περιπέτεια πρωτοφανή. Το κακό είναι ότι η απειλή δεν έχει ξεπερασθεί. Οι υποχρεώσεις τρέχουν, τα χρονοδιαγράμματα επίσης, οι αγορές συνεχίζουν να μας κοιτάζουν με μισό μάτι και το αποτέλεσμα της πολιτικής δεν είναι το καλύτερο, δεν δημιουργεί βεβαιότητες εξόδου από την κρίση. Παρ΄ ότι όμως η σωτηρία δεν είναι εξασφαλισμένη, οι περισσότεροι μοιάζουν χαλαροί, αμέριμνοι και έτοιμοι να υποκύψουν στου λαϊκισμού τις χάρες. Η κυβέρνηση, σε μεγάλο βαθμό, αντιμετωπίζει ενοχικά την πολιτική που εφαρμόζει. Οι υπουργοί δεν την πιστεύουν ούτε την υπερασπίζονται με θέρμη, την αντιμετωπίζουν σχεδόν σαν καταναγκαστικό έργο. Ετσι όμως κάμπτεται η θέλησή της, δεν παράγει τα αποτελέσματα που οι συνθήκες απαιτούν και σταδιακά χάνει την υπεροχή και την ηγεμονία που κατέκτησε στις εκλογές. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την άλλη πλευρά, τείνει να εξελιχθεί σε κόμμα λαϊκιστικό. Οι φιλελεύθερες παραδόσεις έχουν ξεχαστεί, η νέα ηγεσία παλεύει για την εδραίωσή της και μόνο, δεν προετοιμάζεται, ούτε προετοιμάζει τον λαό για τις σκληρές αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει, αν τύχει και αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αντιστοίχως, η εθνικιστική Δεξιά λαϊκίζει εκ παραδόσεως και η Αριστερά εκ παραδόσεως ασκείται σε αγώνες άγονους, χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση, ούτε καν την αλλαγή του συστήματος διανοείται να περιγράψει, επειδή προφανώς και η ίδια τη φοβάται. Αν όμως έτσι διατηρηθούν τα πράγματα, η απειλή θα επανέλθει δριμύτερη και αυτή τη φορά δεν θα βρεθεί κανένας πρόθυμος να μας σώσει. Γι΄ αυτό τουλάχιστον η κυβέρνηση οφείλει να αρχίσει να δρα πιο αποτελεσματικά και πιο οργανωμένα. Με συνοχή, με γνώση και κυρίως με πίστη και αποφασιστικότητα. Η σωτηρία δεν θα έλθει με μυξοκλάματα.