Κάντε ό,τι ο Κάστρο: Κατάργηση της μονιμότητας τώρα…

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αρέσκονται να υπενθυμίζουν οι πολιτικοί. Έτσι ακριβώς είναι, ανά πάσα στιγμή οι εκλογές μπορεί να μηδενίσουν το κοντέρ και να ξαναμοιράσουν την τράπουλα μέχρι πολιτικές δυνάμεις και κοινωνία να βρουν διέξοδο...

Τι γίνεται όμως όταν στο εκλογικό σώμα κυριαρχούν κατηγορίες που βιοπορίζονται από την παρακμή είτε από τη διαφθορά, είτε από τη φοροδιαφυγή, είτε από τη διαπλοκή και τις προμήθειες, είτε απλά γιατί βρήκαν το μήνα που θρέφει τους εννιά και απλά σιτίζονται από το δημόσιο σαν πελάτες των κομμάτων και της εξουσίας;...

Τότε η λύση αναβάλλεται μέχρι που ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Ήτοι, η παραγωγή πλούτου μειώνεται μαζί με τις εξαγωγές και οι δανειστές κάποια στιγμή σταματούν να δανείζουν...

Τότε, αυτά που έπρεπε να γίνουν πριν δεκαετίες πρέπει να γίνουν σε δυο τρία χρόνια και όσο να είναι, προκαλείται κοινωνική αναστάτωση και εντάσεις.
Οποιος αποφεύγει να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα κάποια στιγμή βρίσκεται προ τετελεσμένων...

Ευθύς εξ αρχής μόλις ετέθη το θέμα της χρεοκοπίας του ελληνικού δημοσίου η στήλη ήταν σαφής στις εκτιμήσεις της. Αυτή η κρίση θα τελειώσει όταν μειωθεί και επανιδρυθεί το ελληνικό κράτος από το μηδέν. Δυστυχώς για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρξουν απολύσεις και πιθανόν και μέτρα όπως η άρση της μονιμότητας, η φυλάκιση όσων συλλαμβάνονται να ζημιώνουν το δημόσιο με δόλο κλπ.

Κάποιοι τα θεωρούν αυτά ακραία σαν μέτρα και ιδεολογικά στοιχισμένα. Σύμφωνα με την κρίση μου δεν είναι έτσι, είναι συνέπειες της κοινής λογικής...

Δεν είναι κάποια διάθεση για εκδίκηση από τους μη προνομιούχους που δεν έχουν πρόσβαση στο δημόσιο κορβανά ή τη διαφθορά. Απλά για να βγούμε αό την κρίση θα πρέπει η ελληνική οικονομία να παράξει πλούτο... Αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσο η μισή κοινωνία έχει σαν όραμα ζωής μια θέση στο δημόσιο όπου δεν θα κάνει τίποτα χρήσιμο.

Η χρεοκοπία της χώρας, -γιατί η χώρα έχει χρεοκοπήσει, δεν έχει κάνει στάση πληρωμών απλά γιατί η ευρωζώνη, έχει μεσολαβήσει να πέσει στα μαλακά, είτε για χάρη του ευρώ, είτε γιατί δεν μπορεί να μας πετάξει έξω από το ευρώ...- απλά επιταχύνει τις εξελίξεις...
Οι δημοκρατίες λοιπόν δεν έχουν αδιέξοδα... Ενίοτε ούτε οι τυραννίες, απλά σε αυτές το άνοιγμα μια χαραμάδας στην πόρτα οδηγεί σε ακαριαία πολιτική κατάρρευση όπως έγινε με την Σοβιετία και όπως δρομολογείται η κατάσταση κατά πάσα πιθανότητα στην Κούβα...

Ακόμη λοιπόν και κοινωνίες με ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως της Κούβας, όπου δεν εναλλάσσονται πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία, βρίσκουν τρόπους να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα.

Οι ειδήσεις τις τελευταίες ημέρες κάνουν λόγο για την απόφαση του καθεστώτος του μεταρρυθμιστή Ραούλ που κληρονόμησε την εξουσία από τον leader Maximo τον Φιντέλ, να απολύσει περί το ένα εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους...

Στην Κούβα, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, σε μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, οι άνθρωποι υποθέτω ότι είναι ευτυχείς με τις εξελίξεις και ακόμη και αν μπορούσαν δεν θα έκλειναν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, αλλά πανηγυρίζοντας...

Στο σοσιαλιστικό παράδεισο της Καραϊβικής ο μέσος μισθός είναι περί τα 10 ευρώ το μήνα. Έτσι το κράτος θα εξοικονομήσει περί τα 10 εκατ. ευρώ το μήνα. Ήτοι, περί τα 120 εκατ. το χρόνο. Φυσικά τα 10 ευρώ δεν φτάνουν για τα απαραίτητα και μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που ζουν στις πόλεις και σε άλλες περιοχές ζουν με τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω οι τουρίστες, το λαθρεμπόριο και τις μικροαπάτες...

Το ποσό των 120 εκατ. ευρώ για το κουβανικό κράτος μπορεί να είναι μεγάλο για τα δεδομένα του. Για μας δεν είναι, κι ας έχουμε πάνω κάτω τον ίδιο πληθυσμό. Εδώ κάτι λιγότερο από αυτό το ποσό εισπράττουν τα πολιτικά κόμματα για τις ανάγκες τους. Οι πολιτικοί που ονειρεύονται να αποκτήσουν μονοκατοικία στη Διονυσίου Αεροπαγίτου ή σκάφος και βίλα στη Μύκονο, όπως και οι υπόλοιποι διεφθαρμένοι του δημοσίου βίου πρέπει να αθροίζουν πολύ μεγαλύτερα ποσά ετησίως....

Στην ημετέρα ψωροκώσταινα που στενάζει κάτω από τις δυνάμεις κατοχής της τρόικας, ένα εκατ. δημόσιοι υπάλληλοι μαζί με τις υπερωρίες και τα έκτος έδρας θα εισέπρατταν περί τα 24 δισ. ευρώ το χρόνο....

Πιστεύω ότι ο στόχος της κουβανικής κυβέρνησης δεν είναι η εξοικονόμηση των 120 εκατ. το χρόνο. Για αυτά θα αρκούσε η παραγωγή 12 εκατ. επιπλέον πούρων το χρόνο ή 100 χιλ. τουρίστες παραπάνω... Με το σημερινό κρατικό μοντέλο φοβάμαι ότι η Κούβα πληρώνει περισσότερα απ’ όσα εισπράττει από κάθε τουρίστα. Οι μαυραγορίτες κερδίζουν μόνο και αυτοί διαχέουν ένα μέρος στην υπόλοιπη κοινωνία...

Η κίνηση αποσκοπεί στο να τονώσει την οικονομική δραστηριότητα μέσω της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας. Κάποιο μοντέλο παραπλήσιο με αυτό της Κίνας ονειρεύεται ο ναυαγός της Καραϊβικής.

Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ακόμη και η Κούβα μας πρόλαβε στις μεταρρυθμίσεις. Τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν πιο γρήγορα στη χώρα του Τσε απ’ ό,τι στη χώρα μας...