Μια απο τις μεγαλύτερες διακρίσεις του κόσμου ήλθε στον Κύπριο Πισσαρίδη.
Και όμως διαλανθάνει, γιατί δεν είναι Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος!!!!
Επίσης δεν βάνει γκόλ ούτε παίζει πόκα.
Ποιός να σε καταλάβει στη χώρα της αρπαχτής και της μετριοκρατίας.
Οι φαμίλιες, εδω, ψάχνουν σταυρουλάκια.
Νόμπελ Οικονομικών 2010: Η θεωρία αναζήτησης
Δημοσιευθηκε October 15, 2010. Συγγραφεας: Θ. Αλυσανδράτος 5 Comments Tags: 2010, Οικονομικα, Νομπελ.
Το βραβείο της Κεντρικής Σουηδικής Τράπεζας στα Οικονομικά προς τιμήν του Άλφρεντ Νομπέλ για το 2010 απονεμήθηκε στους Diamond, Mortensen και Πισσαρίδη. Το εν λόγω βραβείο, γνωστότερο ως Νόμπελ Οικονομικών, αποτελεί την μεγαλύτερη τιμητική διάκριση για έναν οικονομολόγο και είναι η πρώτη φορά που ένα Νόμπελ στις επιστήμες απονέμεται σε ελληνόφωνο. Με αφορμή αυτό το γεγονός στο ακόλουθο κείμενο θα εξηγήσουμε τα μοντέλα αναζήτησης( search and matching models) για την διαμόρφωση των οποίων δόθηκε το φετινό βραβείο.
Στα κλασσικά οικονομικά έχουμε την προσφορά και τη ζήτηση. Στην αγορά εργασίας για παράδειγμα, υπάρχουν άνεργοι από τη μία και κενές θέσεις εργασίας από την άλλη. Ο μισθός που προσφέρεται στην αγορά καθορίζει πόσες θέσεις θα καλυφθούν και πόσοι θα βρουν δουλειά. Σύμφωνα με το μοντέλο αυτό, που ήταν ο βασικός τρόπος ανάλυσης των αγορών για δεκαετίες1 , αν υπήρχε ένας άνεργος και μια θέση εργασίας με μισθό που τον ικανοποιούσε, ο άνεργος θα έβρισκε τη θέση χωρίς κανένα κόστος και θα προσλαμβανόταν αμέσως. Οι τρεις βραβευθέντες, πατώντας στη δουλειά ενός άλλου νομπελίστα, του Stigler, δημιούργησαν ένα νέο πλαίσιο ανάλυσης της αγοράς εργασίας. Δεν αποδέχτηκαν τις προσλήψεις και τις απολύσεις ως γεγονότα που απλώς συμβαίνουν, αλλά προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί λαμβάνουν χώρα. Σε γενικές γραμμές και χωρίς να κουράζουμε με τεχνικές λεπτομέρειες το μοντέλο έχει ως εξής:
Ο εργαζόμενος αποκομίζει οφέλη τόσο από την περίοδο κατά την οποία εργάζεται, όσο και από αυτή κατά την οποία δεν εργάζεται. Στην πρώτη περίπτωση εισπράττει το μισθό του και μπορεί να απολαύσει σωρεία υλικών αγαθών και υπηρεσιών με αυτόν. Στη δεύτερη πιθανώς έχει κάποια εισοδήματα που δεν έχουν σχέση με την εργασία του ή του δίνονται ακριβώς επειδή δεν εργάζεται(επίδομα ανεργίας), ενώ έχει και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, στον οποίο αποδίδει κάποια θετική αξία.
Από την άλλη οι επιχειρήσεις έχουν κενές θέσεις εργασίας, αλλά η αναζήτηση εργαζομένων έχει κόστος. Μπορεί για παράδειγμα να πρέπει να πληρώσει για την δημοσίευση των αγγελιών ή να απασχολήσει υπαλλήλους για να αξιολογήσουν το βιογραφικό των υποψηφίων ή να τους πάρουν συνέντευξη. Επιπλέον δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι εξίσου κατάλληλοι για όλες τις δουλειές, ούτε όλες οι δουλειές εξίσου επιθυμητές από όλους τους εργαζομένους.
Σε αυτό το υπόδειγμα, οι εργαζόμενοι θα μπουν στη διαδικασία εύρεσης εργασίας, μόνο αν το προσδοκώμενο όφελος από την εργασία τους είναι μεγαλύτερο από το προσδοκώμενο όφελος από την παραμονή τους στην ανεργία. Από την άλλη οι επιχειρήσεις θα προσφέρουν θέσεις εργασίας, μόνο αν κρίνουν ότι το όφελος από την πρόσληψη ενός επιπλέον εργαζομένου θα ξεπεράσει το κόστος από τη διαδικασία εύρεσης του εργαζομένου αυτού.
Τα σημαντικότερα συμπεράσματα από αυτή την ανάλυση είναι τα εξής:
Ένας επιπλέον άνεργος που αναζητά εργασία, αυξάνει τις πιθανότητες των επιχειρήσεων να βρουν κατάλληλους υπαλλήλους, άρα αυξάνει το προσδοκώμενο όφελος από την αναζήτηση του υπαλλήλου αυτού. Επομένως είναι πιο πιθανό μια επιχείρηση να δημιουργήσει μια θέση εργασίας.2 Σε καμμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος είναι άνεργος επειδή δεν προσπαθεί αρκετά.
Χαμηλότερα επιδόματα ανεργίας, μπορεί να οδηγήσουν σε χαμηλότερη ανεργία. Μπορεί όμως να είναι επιθυμητά τα επιδόματα ανεργίας σε ανέργους με περισσότερα προσόντα να είναι πιο υψηλά, ώστε οι άνεργοι αυτοί να μην αποδέχονται δουλειές που θα μπορούσαν να κάνουν και όσοι έχουν λιγότερα προσόντα, αλλά να συνεχίζουν να αναζητούν δουλειές που ταιριάζουν περισσότερο με τις ικανότητες τους.
Μπορεί να υπάρχουν άνεργοι και ταυτόχρονα διαθέσιμες θέσεις εργασίας.
Λόγω του κόστους και της αβεβαιότητας που εμπεριέχει η διαδικασία αναζήτησης εργασίας από την πλευρά των εργαζομένων, είναι δυνατό υπάλληλοι με παρόμοια προσόντα και παραγωγικότητα, να αμείβονται με διαφορετικούς μισθούς σε διαφορετικές επιχειρήσεις.
Είναι δυνατό να δειχθεί ότι η ισορροπία που προκύπτει από την ελεύθερη αλληλεπίδραση των συμμετεχόντων στην αγορά δεν είναι πάντα η καλύτερη δυνατή, κάτι που σημαίνει ότι η κρατική παρέμβαση, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να την βελτιώσει.
Κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο στη δουλειά των βραβευθέντων είναι το ότι δεν αποδέχτηκαν την προσφορά και τη ζήτηση σε μια αγορά ως δεδομένες, αλλά προσπάθησαν να τις μοντελοποιήσουν. Έδωσαν ένα νέο αναλυτικό εργαλείο που έχει εφαρμογές όχι μόνο στην αγορά εργασίας, αλλά και στην ανάλυση του γάμου, στα χρηματοοικονομικά, στην αγορά κατοικίας, στην έρευνα σχετικά τους πραγματικούς οικονομικούς κύκλους, στα νομισματικά οικονομικά. Η συνεισφορά τους είναι θεμελιώδης και δεν περιορίζεται στα στενά πλαίσια των οικονομικών της εργασίας. Είναι δύσκολο λοιπόν να τους χαρακτηρίσουμε νεοκλασσικούς ή κεϋνσιανούς, ακριβώς γιατί διαφέρει η προσέγγιση τους επί της αρχής και από τους δύο. Στην πραγματικότητα η δουλειά τους, όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε εδώ, “έχει καταντήσει αναχρονιστική την αντιπαράθεση Κεϋνσιανών εναντίον οποιουδήποτε”.
Ωραία αναδρομή στην ιστορία της θεωρίας αναζήτησης και στην δουλειά των τριών βραβευθέντων έκανε ο Glaeser στο μπλογκ του στους NY Times. Αναλυτικά αφιερώματα έγραψε σε χρόνο ρεκόρ ο Tyler Cowen στο μπλογκ Marginal Revolution, 1, 2,3. Πιο αναλυτική παρουσίαση, με περισσότερους τεχνικούς όρους, της δουλειάς για την οποία δόθηκε το βραβείο μπορείτε να διαβάσετε στο voxeu.org. Το μοντέλο των Πισσαρίδη και Μόρτενσεν αναλυτικά μπορείτε να το βρείτε εδώ.