Το reality της αριστεράς

Νικηφόρος Μαλεβίτης

malevitis@reporter.gr
Με τους ιλαρούς σκυλοκαβγάδες τους, οι ηγέτες των εξ ευωνύμων του ΠΑΣΟΚ «προοδευτικών δυνάμεων» φροντίζουν να μας υπενθυμίζουν καθημερινά το γνωστό αστείο: «Πώς πέθανε ο τελευταίος αριστερός;» Απάντηση: «Διασπάστηκε». Βέβαια, ο διχασμός είναι διαχρονικό φαινόμενο μεταξύ των θεωρητικών του σοσιαλισμού, στους οποίους οι διαφωνίες επί υποσημειώσεων ανέκαθεν ασκούσαν μία ανεξήγητη σαγήνη. Γι’ αυτό και σε κάθε βουλευτικές εκλογές συμμετέχουν καμιά δεκαριά κόμματα με ευρηματικές παραλλαγές των ίδιων όρων.Η διαφορά με την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα είναι ότι η αριστερά δεν διχάζεται λόγω των αποκλινουσών ερμηνειών της «Κριτικής της Πολιτικής Οικονομίας», αλλά λόγω προσωπικών αντιπαθειών, που παραπέμπουν σε θλιβερό reality show. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χθεσινή δήλωση του Αλέκου Αλαβάνου ότι προτίθεται να ιδρύσει νέο κόμμα, επειδή λέει κανένα από τα υπάρχοντα σχήματα δεν είναι σε θέση να εκφράσει την Αριστερά. Δηλαδή, θέλει να μας πει ότι ούτε το ΚΚΕ την εκφράζει, ούτε οι Οικολόγοι, ούτε η Δημοκρατική Αριστερά, ούτε καμία από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε βέβαια ο ΣΥΝ, ούτε το ΚΚΕ (μ-λ), ούτε το Μ-Λ ΚΚΕ, ούτε η ΟΑΚΚΕ, ούτε η ΕΕΚ – Τροτσκιστές, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μάλιστα... αυτό που χρειαζόταν η Αριστερά, κατά τον κ. Αλαβάνο, ήταν ένα ακόμη κόμμα, λες και για να κατέβει στον αγώνα χρειάζεται εντεκάδα, όπως στο ποδόσφαιρο. Και θέλει να μας πείσει ότι το πρόβλημα δεν είναι η προσωπική του αντιπάθεια προς τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο αφού τον φόρτωσε στους ανανεωτικούς, αποξενώνοντάς τους και αφού καπέλωσε με εκείνον τον αείμνηστο Παπαγιαννάκη και αφού μετέτρεψε το πάλαι ποτέ σοβαρό «- Εσ» σε γκρουπούσκουλο, τώρα δεν του αρέσει και θέλει να τον διώξει με το ζόρι από το τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς ο ίδιος να έχει καμία θεσμική ιδιότητα. Και αφού κράτησε την ανάσα του μέχρι να φύγει ο «cool Αλέξης» και εκείνος δεν έφυγε, τώρα θα φτιάξει νέο κόμμα, για να τους δείξει εκείνος τι θα πάθουν.
Στο μεταξύ, η Αριστερά δεν έχει εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της δημοκρατίας. Το ρόλο της εναλλακτικής πρότασης στο ΠΑΣΟΚ από τα αριστερά αυτή τη στιγμή τον παίζει ο Α. Σαμαράς, με τις σοσιαλδημοκρατικές επικλήσεις του στον Κρούγκμαν και το διαβόητο πλέον «άλλο μείγμα» πολιτικής (κάτι που βέβαια που θα έπρεπε να προβληματίζει τη Νέα Δημοκρατία). Φυσικά, το ΚΚΕ εξαιρείται από τον σοβαρό διάλογο και θα συνεχίσει να εξαιρείται όσο βάζει «θετικό πρόσημο» στον Στάλιν και θεωρεί ότι το μόνο κακό που έγινε στην ΕΣΣΔ ήταν ότι «μαζί με τα ξερά κάηκαν και μερικά χλωρά», όπως χαρακτηριστικά είχε πει η κυρία Παπαρήγα.Πολύ πιο αξιοπρεπής είναι η εικόνα που βγαίνει από τη Δημοκρατική Αριστερά και δευτερευόντως από τους Οικολόγους, αλλά μέχρι στιγμής τα δημοσκοπικά τους ποσοστά είναι πολύ χαμηλά για έναν βασικό λόγο: δεν αρκεί η ευπρέπεια και η σοβαρότητα, χρειάζονται επειγόντως και προτάσεις. Δεν αρκεί να λένε ότι ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα, πρέπει να προτείνουν – και μάλιστα κοστολογημένα – πως θα ενταχθούν οι μετανάστες στην ελληνική κοινωνία και πως θα σπάσει το απόστημα των γκέτο. Δεν αρκεί να λένε ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι κοινωνικές παροχές, έτσι αορίστως, διότι η αναπαραγωγή ελλειμμάτων δεν είναι πρόταση, είναι αλητεία απέναντι στις επόμενες γενιές.
Πρέπει λοιπόν να μας προτείνουν πως θα βελτιωθεί η πρόνοια υπέρ των αδυνάτων, χωρίς να μεταφέρονται βάρη στο μέλλον και χωρίς να αυξάνεται η ανεργία. Μέχρι να γίνει αυτό, όλοι οι σοβαροί άνθρωποι θα σέβονται τον κ. Κουβέλη, αλλά ελάχιστοι θα το ψηφίζουν. Παράλληλα, θα αναπαράγεται το στερεότυπο μίας αριστεράς του Κολωνακίου, η οποία δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στον Άγιο Παντελεήμονα και στα Ταμπούρια του Πειραιά. Το χειρότερο όμως είναι ότι μέχρι να ακούσουμε μια πρόταση, οι υποστηρικτές της πολυφωνίας, της χειραφέτησης και της ισότητας ευκαιριών «δεν θα έχουν που να ξεκουράσουν τον ίσκιο τους», για να χρησιμοποιήσω μία φράση ενός μεγάλου Έλληνα δοκιμιογράφου. Και θα δικαιώνονται όσοι (του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου) υποστηρίζουν ότι το Μνημόνιο δεν είναι μια «κάποια λύσις», αλλά η μοναδική λύση που μας έχει απομείνει...