Η τύχη του Κτιστάκη.
Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο,το καινούργιο βιβλίο της Μάρως Δούκα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» είναι μεν στα χέρια μου αλλά δεν έχει τελειώσει η ανάγνωσή του. Η κ.Δούκα αναφέρεται στη μεγάλη προσωπικότητά του Βαγγέλη Κτιστάκη,στην δράση του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά,τη δράση του στα Χανιά κατά την κατοχή και στην μαρτυρική εκτέλεσή του στη Κρήτη. Αυτό που δεν λέει,γιατί ίσως δεν το γνωρίζει,είναι το γιατί ο Κτιστάκης μπαίνει σε καραντίνα από το κόμμα το 1941. Ο Φώτης Βερμαίος (κατά κόσμον Φοίβος Γρηγοριάδης γιος του στρατηγού Νεόκοσμου Γρηγοριάδη) λέει πολλά πράγματα για κείνη τη φάση του σημαντικού αυτού ανθρώπου. Ίσως θα πρέπει να επανέλθουμε με μια σύνοψη της ηρωικής και τραγικής ιστορίας του. Τον Ιούνιο πάντως του 1943 αποκαθίσταται. Συνεχίζει ν’αγωνίζεται και βγάζει πολλούς Κρητικούς αντάρτες στην Πάρνηθα. Έτσι εξηγούν οι παλιοί την σημαντική παρουσία Κρητικών στον ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας. Ο Γιώργης Μπουτσίνης (Νικήτας) στο βιβλίο του για το αντάρτικο της Αττικοβοιωτίας αναφέρει ονόματα Κρητών σε αλλεπάλληλα «κύματα» που «τους στέλνει το Κτιστάκης».Τελικά ο Κτιστάκης φεύγει για την Κρήτη ως γραμματέας της οργάνωσης περιοχής Κρήτης του κόμματος. Μετά από λίγο καιρό θα εκτελεστεί από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους.(βλέπε Μ.Δούκα «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ»). Παρά όμως τις ποικίλες και εύφημες μνείες των αγωνιστών για τη δράση του Βαγγέλη Κτιστάκη δεν φωτίζεται από κανέναν η πτυχή εκείνη των πρώτων ημερών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Αν και κάποιος αναφέρει ότι ο Κτιστάκης πίστευε ότι η ΕΣΣΔ θα σταματήσει την προέλαση μόλις απελευθερώση τα εδάφη της γιατί τάχα ένας πόλεμος μετατρέπεται σε επεκτατικός και άδικος όταν περνά στα εδάφη του αντιπάλου,δεν προκύπτει από πουθενά η γνώμη του Κτιστάκη για την επιστολή Πλουμπίδη. Δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε να υποθέσουμε,χωρίς να αδικήσουμε τη μνήμη του σημαντικού αυτού ανθρώπου,τι θέση πήρε ως προς τις δύο γραμμές που τέθηκαν,με εκείνο τον ιδιόμορφο τρόπο,στην κρίση των μελών και στελεχών του ΚΚΕ μέσα στον ζόφο της παρανομίας.Η καραντίνα που το κόμμα του επέβαλλε,ξέρουμε πια χάρη στον Βερμαίο,δεν οφείλεται στο ζήτημα αυτό αλλά στην σύλληψή του από τους Γερμανούς και στην εν συνεχεία απελευθέρωσή του χάρη στη παρέμβαση κάποιου Γερμανού φίλου ονόματι Στρέϊτ που ζούσε στην Κηφισιά και εγγυήθηκε για κείνον.