Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Αλλάχ Ακμπάρ στα Προπύλαια
Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Oλη η Αθήνα θα γίνει Ισλαμαμπάντ, σου το ’χα πει... Ο φίλος από την Αχαρνών έκανε πικρό χιούμορ: Ας μάθουν και οι κάτοικοι του Κολωνακίου τι σημαίνει Ραμαζάνι και Μπαϊράμι, εμείς οι στις κάτω γειτονιές τα ξέρουμε απέξω· έχουμε μάθει να μένουμε άγρυπνοι όταν τρωγοπίνουν οι γείτονες τις νύχτες του Ραμαζανιού, έχουμε μάθει να υπομένουμε τα γλέντια τους μετά μουσικής το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης...
Μου τα είχε πει, τα θυμόμουν. Είχα υποψιαστεί τι σημαίνει να ζεις στις «από κάτω» γειτονιές το 2010, είχα διασταυρώσει τις εξιστορήσεις του με εξιστορήσεις άλλων φίλων από τα Κάτω Πατήσια, από την Κυψέλη, την Πλατεία Αττικής. Ηξερα επίσης ότι κατ’ έτος οι Μουσουλμάνοι της Αθήνας συγκεντρώνονται σε στάδια για να προσευχηθούν συλλογικά. Παρ’ όλ’ αυτά, όταν είδα τη δημόσια προσευχή για τη Γιορτή της Θυσίας στην καρδιά της πρωτεύουσας της Ελληνικής Δημοκρατίας, στο σημείο με τον υψηλότερο πνευματικό συμβολισμό για τις κλασικιστικές, διαφωτιστικές και ρομαντικές ρίζες του νεοελληνικού κράτους, όταν ακούστηκαν οι προσευχές του Αιγύπτιου ιμάμη με φόντο την Αθηναϊκή Τριλογία των Χάνσεν, με φόντο το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Ακαδημία Αθηνών, δηλαδή με φόντο τα καθιδρύματα του καθ’ ημάς Διαφωτισμού, ε, τότε ναι, έπεσα σε άλλο συλλογισμό.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου