Δυο απο τους πατεράδες της Ευρώπης:Ζακ Ντελορ & Χελμουτ Σμίτ.

Ντελόρ:....ΕΡ:Η κρίση στην Ελλάδα και την Ιρλανδία σάς εξέπληξε;

Οχι. Γνώριζα τη δηµοσιονοµική κατάσταση στην Ελλάδα και το χρέος των ιρλανδικών τραπεζών. Αυτό που εξέπληξε ήταν η αντίδραση των κυβερνήσεων της ευρωζώνης: «∆εν είµαστε υπεύθυνοι για τις βλακείες σας». Τότε σε τι χρησιµεύει το Eurogroup; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – µονίµως προσανατολισµένη στον στόχο της σταθεροποίησης των τιµών – δεν χτύπησε συναγερµό; Η έλλειψη αντίδρασης των ευρωπαϊκών θεσµών υπονόµευσε τη συλλογική ευθύνη. Οι συναγερµοί χτύπησαν για τη Γαλλία και τη Γερµανία οι οποίες δεν µπόρεσαν να συγκρατήσουν το 2004 τα ελλείµµατά τους κάτω από το 3% του ΑΕΠ και ζητούσαν να εξαιρεθούν από αυτήν την υποχρέωση! Στην επιδείνωση αυτής της κατάστασης συνέτειναν δύο γεγονότα: Η καθυστέρηση της αντίδρασης στην κρίση και η κακοφωνία των κυβερνήσεων η οποία πρέπει να σταµατήσει γιατί τρέφει την κερδοσκοπία.

Σμιτ.....ΕΡ:Η Ελλάδα και η Πορτογαλία εντάχθηκαν στη ΝοµισµατικήΕνωση µε το εξωτερικό ενεργητικό τους και το εξωτερικό χρέος τους να είναι λίγο-πολύ ισοδύναµα. Στη συνέχεια κατέγραφαν κάθε χρόνο επί µία δεκαετία ελλείµµατα των τρεχουσών συναλλαγών ισοδύναµα µε το 10% του ΑΕΠ τους.

∆εν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να καταλάβει ότι το καθαρό εξωτερικό χρέος τους ανέρχεται σήµερα στο 100% του ΑΕΠ τους. Το ερώτηµα που πρέπει να θέσουµε είναι: πώς γίνεται ουδείς να µην παρατήρησε τίποτε – ούτε στη Βασιλεία (έδρα της Τράπεζας ∆ιεθνών ∆ιακανονισµών) ούτε στις Βρυξέλλες ούτε σε µια οποιαδήποτε στατιστική υπηρεσία; Ουδείς φαίνεται να κατάλαβε. Ειρήσθω εν παρόδω ότι για µια µακρά περίοδο η γερµανική πολιτική ελίτ δεν κατάλαβε ότι καταγράφαµε πλεονάσµατα στους τρέχοντες λογαριασµούς µας. Εµείς οι Γερµανοί κάνουµε το ίδιο πράγµα µε τους Κινέζους – η µεγάλη διαφορά είναι ότι οι Κινέζοι έχουν το δικό τους νόµισµα, πράγµα που δεν συµβαίνει µ’ εµάς. Αν είχαµε το δικό µας νόµισµα, θα είχε τώρα ανατιµηθεί. Αν είχαµε κρατήσει το γερµανικό µάρκο, όπως επιθυµούσε ο Τιτµέγερ, αυτόθα είχε προκαλέσει – τουλάχιστον µία φορά, αν όχι δύο, στα 20 τελευταία χρόνια – κερδοσκοπία εις βάρος του µάρκου χειρότερη απ’ αυτή που είδαµε µε την Ελλάδα ή την Ιρλανδία. Ως τώρα παραµένω απολύτως θετικός στην ιδέα ενός κοινού νοµίσµατος, έστω κι αν οιευρωπαίοι ηγέτες απέτυχαν να καθορίσουν τους κανόνες και διέπραξαν το τεράστιο σφάλµα να δεχθούν σ’ αυτό τον οποιονδήποτε. Πιστεύω πως υπάρχει πιθανότητα τουλάχιστον 51% να δούµε µέσα σταείκοσι επόµενα χρόνια να αναδύεται ένας σκληρός πυρήνας στους κόλπους της Ενωσης. Αυτόςο πυρήνας θα περιλάµβανε τους Γάλλους, τους Γερµανούς, τους Ολλανδούς – για τους Ιταλούς έχωµερικές αµφιβολίες. ∆εν θα πρόκειται για έναν σκληρό πυρήνα που θαπροσδιορίζεται µε γραπτά ντοκουµέντα, αλλά για έναν σκληρό πυρήνα ντε φάκτο, όχι ντε γιούρε.