Περί εκσυγχρονισμού ως ρεύμα εντός του ΠΑΣΟΚ.
Δίκαια ή άδικα, έγκαιρα ή άκαιρα ανοίγει ξανά το θέμα στο κίνημα που τόσα έκαμε (για) στην Ελλάδα: Σοσιαλιστικό κίνημα(!) ή Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία;
Βλέποντας και κάνοντας ή εκσυγχρονισμός;
"Ως κυβέρνηση οι εκσυγχρονιστές εφάρμοσαν την πολιτική τους και,παρόλο που τα επιτεύγματα ήταν πολλά (Ευρώ,σταθεροποίηση της οικονομίας,ικανοποιητική ανάπτυξη), εν τούτοις, ως πολιτικό ρεύμα, εξαφανίστηκαν αμέσως μετά. Ο εκσυγχρονισμός δεν άφησε καμία κληρονομιά στο ΠΑΣΟΚ, δεν σχημάτισε κάποιο ρεύμα σκέψης στην κοινωνία, δεν παγίωσε διακριτές προσεγγίσεις στα θέματα των θεσμών και της πολιτικής." Γ. Σταθάκης: Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός.
Τέθηκε ευθέως το ερώτημα, μετά τις "δύσκολες" εσωκομματικές "διαδικασίες", το 2007, αν έπρεπε να συγκροτηθεί ως ρεύμα ο εκσυγχρονιστικός χώρος, εντός του ΠΑΣΟΚ.
Το κίνημα, αν και δίδει την εντύπωση της κραταιάς οργάνωσης, στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ετερογενές, ετερόκλιτο και οπορτουνιστικό συνονθύλευμα κοινωνικών συνιστωσών που συγκλίνουν κάτω από ιδεολογήματα τύπου Ε.Λ.Ε (Εθνική Λαϊκή Ενότητα), ή κάτω από το βάρος ιστορικών προσώπων όπως η λογική αυτή κληροδοτήθηκε από την Ε.Κ. (Ένωση Κέντρου).
Μόνο ως εκλογικός μηχανισμός και μάλιστα προσωποπαγής, λειτουργούσε και αναπαραγόταν με στελέχη που ήταν έτοιμα, και κυρίως επαρκή, για να υπηρετήσουν όλες τις πολιτικές (αρκούσε μια τούμπα και, η μούντζα μετατρέπονταν σε παλάμη πολιτικής επαιτείας).
Αυτή την ποιότητα την τροφοδοτεί η λογική της νομής της εξουσίας, η έλλειψη αντοχής στο διάλογο για προγραμματικές συγκλίσεις και ασφαλώς η απουσία κουλτούρας συνεργασιών.
Αυτό ακριβώς είναι και το κλειδί των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ και άρα στην κοινωνία:
Να βρεθεί ο κοινός παρανομαστης στη ζωή του τόπου για να υπάρξουν συγκλίσεις.
Αν, από αυτό το άγχος απαγκιστρωθεί, το όποιο κόμμα, πρώτο, θα ηγεμονεύσει στην νέα εποχή.
Γνώμη μου φυσικά είναι ότι, ο ΓΑΠ είναι εκσυγχρονιστής με ένα ....ρεφορμιστικό επώνυμο.
Γνώμη μου επίσης είναι ότι δυνάμεις που κρατούν τις ρίζες τους στο έρεβος της πελατειακής λογικής, υπονόμευσαν και εντέλει τον ευτέλισαν, αυτές οι δυνάμεις προσπαθούν να εμφανίσουν ρήγμα μεταξύ του φυσικού του χώρου, και να τον στρέψουν σε όρους 2007.
Θα είναι ευθύνη τελικής κρίσης, του ΓΑΠ, αν για δεύτερη φορά διασώσει ένα χώρο που όζει ναφθαλίνης.
Όχι ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα ελίτ, όπως επί Σημίτη, που να εκφράσει τον εκσυγχρονισμό.
Πρέπει να γίνει υπόθεση και πεποίθηση της κοινωνίας και αίτημα της για να πετύχει.
Διαφορετικά, θα βρεθεί αυτή η υπόθεση της χώρας ,για τρίτη φορά στην αφετηρία. Το αίτημα αυτό, φαίνεται να στηρίζει την προδιαγεγραμμένα βραχύβια κυβέρνηση Παπαδήμου. Γιατί άραγε δεν προσπαθούν μήπως το πείραμα αυτό λειτουργήσει ως καταλύτης κοινωνικού εκσυγχρονισμού, που ούτως ή άλλως κινείται οριζόντια στο πολιτικό φάσμα;