Στις ΗΠΑ αυτή η κοινωνική και πολιτική ένταση εκφράζεται με το κίνημα του tea party που παρασύρει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σε ακραίες θέσεις οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με τη δημοκρατική παράδοση της χώρας. Στην Ευρώπη η πολιτική και η οικονομική κρίση έχουν αναδείξει σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής μια σειρά από ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν έρχεται πρώτο, ενώ το 55% των φοιτητών φέρεται διατεθειμένο να ψηφίσει το κόμμα αυτό που ζητά έξοδο από το ευρώ και δασμολογική προστασία των γαλλικών επιχειρήσεων.
Στη Νορβηγία ένα ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, ενώ ανάλογες εμφανίσεις κομμάτων με παρόμοιες θέσεις κοινές σε πολλά σημεία και αντίθετες σε άλλα έχουμε στη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Βρετανία κλπ.
Στο ίδιο ρεύμα θολού ευρωσκεπτικισμού και απομονωτισμού μπορεί να συμπεριληφθούν στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ(κάποιες συνιστώσες αναφανδόν) και η Χρυσή Αυγή, με τον πρώτο να προσπαθεί να εγκαταλείψει ή απλώς να συγκαλύψει τις αριστερίστικες και αντιδημοκρατικές συνιστώσες του και τη δεύτερη να επαίρεται γι’ αυτές.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη ανάλυση του Economist το κίνημα του πάρτι του τσαγιού στις ΗΠΑ έχει τρία βασικά συστατικά. Το πρώτο είναι πως η ελίτ της χώρας έχει χάσει την επαφή της με τα συστατικά της ιδρυτικής διακήρυξης. Το δεύτερο είναι πως η FED αντί να νοιάζεται για τη μεσαία τάξη ενδιαφέρεται να συντηρεί τον χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν. Και το τρίτο είναι πως η λαθρομετανάστευση αποτελεί κίνδυνο για το κοινωνικό κράτος.
Στην Ελλάδα που κανείς δεν νοιάζεται για το κόστος του κοινωνικού κράτους λόγω της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις η αντίθεση με τους μετανάστες αφορά την εγκληματικότητα και την ενοχλητική κοινωνική παρουσία τους.
Το κίνημα του τσαγιού δομήθηκε σαν αντίθεση στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να μεταρρυθμίσει τους προϋπολογισμούς και τους νομούς της μετανάστευσης...
Μια προσεκτική παρατήρηση των αντισυστημικών κομμάτων της Ευρώπης εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το κίνημα του τσαγιού. Το θέμα της λαθρομετανάστευσης πριμοδοτεί περισσότερο τον ακροδεξιό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, και φέρνει τους αριστερούς αντισυστημικούς σε μειονεκτική θέση.
Υποκείμενο αυτής της «επανάστασης» ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, είναι η θυμωμένη μεσαία τάξη.
Όπως επισημαίνει ο Economist στην ίδια ανάλυση ... «το κίνημα του τσαγιού αναπτύσσεται εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ στην Ευρώπη εκφράζεται μέσα από νέα πολιτικά σχήματα.
Στην Αμερική το κίνημα έχει ρίζες και στον αντικρατικό συντηρητισμό, ενώ στην Ευρώπη έλκει την καταγωγή του από τον παρελθόν της άκρας δεξιάς.
Τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα σε αντίθεση με το κίνημα του τσαγιού είναι διαφοροποιημένο μεταξύ τους.
Κοινό σημείο των ακροδεξιών κινημάτων της Ευρώπης και του κινήματος του τσαγιού είναι πως αμφότερα αντιπροσωπεύουν θυμωμένους ανθρώπους που νοσταλγούν παλαιότερες, ασφαλέστερες και απλούστερες κοινωνίες.
Ανησυχούν για τη μετανάστευση, εκφράζουν την πιεζόμενη μεσαία τάξη που βλέπει μια μικρή ελίτ να διευρύνει την οικονομική της ευημερία και την ίδια να διολισθαίνει προς τα χαμηλότερα στρώματα.
Αμφότερα πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον εξυπηρετούν πρωτίστως δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της κοινωνίας. Πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες αδιαφορούν για τις ζωές των απλών ανθρώπων. Τα παραδοσιακά κόμματα στην Ευρώπη προσπάθησαν να απομονώσουμε τα αντισυστημικά κόμματα χαρακτηρίζοντάς τα φασιστικά και ρατσιστικά.
Τα αντισυστημικά κόμματα, τα πανε τόσο καλά, γιατί τα συστημημικά κόμματα τα τελευταία χρόνια τα πήγαν πολύ άσχημα. Ενθάρρυναν την κατανάλωση και άφησαν τις τράπεζες να αναλάβουν ρίσκα. Αυτά είχαν σαν συνέπεια την αύξηση του χρέους και στην συνέχεια την λιτότητα και την αύξηση των φόρων, την αύξηση της ανεργίας και τις μειώσεις μισθών.
Τα μέτρα μείωσης των δαπανών και του κράτους είναι φιλικά στο κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ.
Στην Ευρώπη οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν επαρκή απάντηση στις ανησυχίες κάποιων μειοψηφιών προς το παρόν, για το ευρώ.
Αλλά οι αντισυστημικές δυνάμεις πάνε μακρύτερα. Ο Γκιρτ Γουιλντερς χαρακτηρίζει το Κοράνι φασιστικό βιβλίο και το Ισλάμ ολοκληρωτική θρησκεία. Η Μαρί Λεπέν ζητά μέτρα προστατευτισμού για τις γαλλικές επιχειρήσεις. Όταν το UKIP στο Ηνωμένο Βασίλειο υπόσχεται ευημερία μέσω του ελεύθερου εμπορίου αλλά εκτός Ε.Ε. κάτι που φανερώνει την σύγχυση των κινημάτων αυτών.
Η αύξηση της μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα της οικονομικής ελευθερίας της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής εξέλιξης έστω και αν μειώνει κάποια ποιοτικά στάνταρς του βιοτικού επιπέδου της Δύσης».
Η έρευνα του Economist τελειώνει με το συμπέρασμα πως: Οι πολιτικοί στην Ευρώπη πρέπει να εξηγήσουν γιατί πρέπει να ληφθούν δυσάρεστες αποφάσεις. Πρέπει να εξηγήσουν γιατί η ενιαία οικονομική δομή υπόσχεται μεγαλύτερη ευημερία από αυτή των κατακερματισμένων εθνικών οικονομιών. Γιατί π.χ. οι εργαζόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη πληρώνουν περισσότερες εισφορές σε σχέση με τις απολαβές τους από το κοινωνικό κράτος και γι’ αυτό πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι.
Σ’ αυτές της ιστορικής σημασίας παγκόσμιες αλλαγές η Ελλάδα βρέθηκε απροετοίμαστη, καταχρεωμένη, με διαλυμένο τον παραγωγικό ιστό και με μια παρασιτική νοοτροπία και διαφθορά όμοια των σοβιετικών καθεστώτων.
Η αδυναμία κατανόησης των βασικών αιτιών κατ΄ αρχήν από την πολιτική και οικονομική ελίτ έχει αφήσει μεγαλύτερο χώρο στη σύγχυση και τη συνωμοσιολογία σε σχέση με άλλες χώρες.
Η παρασιτική τάξη των πελατών της κομματοκρατίας και η επιχειρηματική κρατικοδίαιτη κλεπτοκρατία έχουν την εντύπωση πως η επιστροφή στη δραχμή θα της εξασφαλίσει τα προνόμια που είχε τις δεκαετίες της μεταπολεμικής ευημερίας. Δεν αντιλαμβάνεται πως τα δεδομένα αλλάζουν ριζικά.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την αλλαγή του οικονομικου μοντέλου από παρασιτικό σε παραγωγικό, εντός των ορίων του μπλοκ του ευρώ, της ΕΕ και της Δύσης.
Εκτός από τον τουρισμό η Ελλάδα χρειάζεται να στηρίξει πρωτοβουλίες οι οποίες τα επόμενα 5-10 χρόνια θα διπλασιάσουν τις εξαγωγές της.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό. Αυτό δεν είναι εύκολο καθώς υπάρχουν άλλες 200 χώρες, εκτός Β. Κορέας που μας ανταγωνίζονται.
Η Ελλάδα αν δεν μειώσει το κράτος και καταστεί φιλικότερη προς την επιχειρηματικότητα, θα βιώσει την κρίση ελάττωσης του βιοτικού επιπέδου της Δύσης σε υπερθετικό βαθμό. Για την ακρίβεια θα καταρρεύσει από τα ίδια αίτια που κατέρρευσαν τα σοβιετικά καθεστώτα, βιώνοντας τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες.
Κ Στουπας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου