Η μάχη του φθινοπώρου
Του Kωστη H. Φαφουτη
Υπό την πίεση των απαιτήσεων της τρόικας και του Μνημονίου, σιγά σιγά έρχονται στην επιφάνεια και «σκάνε» όλες οι παθογένειες και τα προβλήματα που συσσωρεύονταν επί χρόνια και καθήλωσαν τη χώρα, καθώς οι λύσεις τους παραπέμπονταν μονίμως στο αόρατο μέλλον. Ολα δείχνουν πλέον ότι αυτό το «μέλλον» έφτασε και βρισκόμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου οποιαδήποτε οπισθοχώρηση θα αποβεί καταστροφική. Λίγους μόλις μήνες μετά την αναγκαστική κηδεμονία από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, έχει ανοίξει πλήθος μετώπων και προωθούνται πρωτοβουλίες, που θα ανατρέψουν τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές σταθερές, της χώρας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Γι’ αυτόν τον λόγο οι αντιδράσεις θα είναι ισχυρές και προμηνύεται ένα καυτό φθινόπωρο για την κυβέρνηση σε όλα τα επίπεδα.
Ωστόσο, μέχρι στιγμής, οι μεγαλύτερες αντιδράσεις δεν προέρχονται απ’ όσους έχουν επιβαρυνθεί περισσότερο από τα επαχθή μέτρα, που υιοθέτησε η κυβέρνηση, αλλά από αυτούς που δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ επιχείρησαν να μας πείσουν ότι το άνοιγμα του επαγγέλματός τους θα προκαλέσει λιμό. Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι οι κινητοποιήσεις τους δεν έτυχαν στήριξης και συμπάθειας από πουθενά: ούτε από τα κόμματα ούτε πολύ περισσότερο από την κοινωνία. Το ίδιο, είναι λογικό να εκτιμήσει κανείς ότι θα συμβεί και με τους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους, τους φαρμακοποιούς και όποιους άλλους πάρουν σειρά τον Σεπτέμβριο να αντιδράσουν, όταν θα ανοίξουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα.
Ισως αυτό είναι ένδειξη ότι η ίδια η κοινωνία αλλάζει, ότι η βουβή πλειοψηφία αναγνωρίζει πως έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν και δεν υπάρχει επιστροφή. Οτι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να σπαταλάμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε και ότι ισχύει το δίλημμα «αλλάζουμε ή όλοι μαζί βουλιάζουμε». Το φαινόμενο αυτό, όμως, ίσως είναι σύμπτωμα μιας ιδιότυπης ζηλοφθονίας. Με την έννοια ότι όσοι έχουν ήδη νιώσει στην τσέπη τους τις συνέπειες της λιτότητας, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν δυναμικά, όπως οι συντεχνίες, στέκονται απέναντι στις τελευταίες, ζητώντας να καταβάλουν και αυτές το απαραίτητο τίμημα.
Ο,τι και αν συμβαίνει, οι πολίτες εμφανίζονται πλέον πιο δεκτικοί στις αλλαγές και η κατάληξη που θα έχει η επερχόμενη μάχη του φθινοπώρου θα είναι καταλυτική για το μέλλον. Η κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει την απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων έχει συμφωνήσει με την τρόικα, χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος, τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών και όσων στο ΠΑΣΟΚ οραματίζονται ακόμη «τρίτους δρόμους» προς τον σοσιαλισμό. Το δυστύχημα είναι ότι αυτόν τον δρόμο φαίνεται να τον βαδίζει μόνη της, καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση με κάθε ευκαιρία διαδηλώνει πόσο «δικαιώθηκε» η αρνητική ψήφος της στο Μνημόνιο παρότι οι εξελίξεις τη διαψεύδουν.