Η υπευθυνότητα ανταμείβεται
Γράφει ο Γιάννης Λούλης
Στην ίδια τη Ν.Δ. πολλοί αμφισβητούν τις επιλογές της ηγεσίας. Όμως σιωπούν. Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της, με συντριπτικά ποσοστά, αποδοκιμάζουν την πορεία τού κόμματος.
"Καθώς, ενόψει της ΔΕΘ και ενός πιθανού ανασχηματισμού, κλείνει ένας χρονικός κύκλος, προκύπτει ένα κεντρικό ερώτημα: Τα πολιτικά μηνύματα που κυριαρχούν τώρα είναι κυρίως αισιόδοξα ή απαισιόδοξα; Κάθε απόπειρα απάντησης περνά μέσα από τη διαπίστωση ότι στη χώρα συγκρούονται και ανταγωνίζονται δύο ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις και στρατόπεδα. Η σύγκρουσή τους επικεντρώνεται στο «μνημόνιο», που αποτελεί τη σανίδα οικονομικής σωτηρίας του τόπου βραχυχρόνια και στερεής ανάπτυξης μακροχρόνια. Η ίδια σύγκρουση δημιουργεί νέες (πρωτοφανείς) διαχωριστικές γραμμές.
Από τη μια πλευρά βρίσκεται ο κορμός της δεξιο-αριστερής αντιπολίτευσης (Ν.Δ., ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και πιο «υπόγεια» ο ΛΑΟΣ) που επιδιώκει τη μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση με αιχμή του δόρατος το «μνημόνιο» και χωρίς επί της ουσίας να διαθέτει μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση (ειδικότερα οι οικονομικές «προτάσεις» της Ν.Δ. είναι ένα μείγμα απλοϊκότητας και πολύπλοκης σύγχυσης). Τα κόμματα αυτά έχουν ήδη ξεκαθαρίσει πως θα δώσουν τη μάχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με λάβαρο την «ψήφο κατά του μνημονίου», ενώ η Ν.Δ. χαρακτηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου «πρωθυπουργό του μνημονίου» (που προφανώς δεν θα συνομολογούσε ο Σαμαράς, ο οποίος θα έλεγε «όχι» και στο ΔΝΤ -με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της χώρας!). Αρα, η πολιτική στρατηγική της δογματικής Αριστεράς και της «λαϊκής Δεξιάς» του Σαμαρά είναι κοινή. Όπως κοινή είναι και η λαϊκιστική ρητορική.
Στην άλλη όχθη, απέναντι από την αντιπολίτευση αυτή βρίσκεται η κυβερνητική παράταξη, με όλες τις παλινωδίες και αντιφάσεις της, που, όμως, φαντάζει (ειδικά ο Γιώργος Παπανδρέου και λίγοι αποφασιστικοί υπουργοί του) αποφασισμένη να εφαρμόσει το μνημόνιο. Αλλωστε, διαχειριζόμενη τις τύχες του τόπου, συνειδητοποιεί το αυτονόητο: Ότι η μη αποφασιστική εφαρμογή του μνημονίου θα οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και εν τέλει στην εκβολή της χώρας από το ευρώ. (Όπως σημειώσαμε από τις στήλες αυτές, μελέτη με βάση οικονομικό μοντέλο της ολλανδικής τράπεζας JNB δείχνει ότι η υποτίμηση ενός νέου εθνικού νομίσματος της χώρας μας θα έφθανε το 80%, με τραγικές συνέπειες για την κοινωνία). Βεβαίως, στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν εστίες αντίστασης στις αλλαγές, έστω κι αν είναι μέχρι τώρα περιθωριακές. Υπάρχουν άτολμοι υπουργοί. Υπάρχουν λαϊκίζοντες βουλευτές. Υπάρχουν συνδικαλιστές ανδρωμένοι στις νοοτροπίες που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου. Είναι απαράδεκτο να μην έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα εξυγίανσης των ΔΕΚΟ. Να μην έχουν γίνει τομές στα οικονομικά της Υγείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Να μην έχουν κλείσει πλήθος άχρηστων οργανισμών, με ευθύνη των αρμοδίων υπουργών. Αλλωστε, η πιο επικίνδυνη εσωκομματική αντιπολίτευση στον Παπανδρέου είναι η απραξία κάποιων συνεργατών του.
Βεβαίως, στο ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου κυριαρχεί απόλυτα και οι πιο δημοφιλείς υπουργοί του είναι και οι πιο αποφασιστικοί. Επίσης θετικό είναι ότι σε κάθε σταυροδρόμι μεταρρύθμισης και σύγκρουσης με «ομάδες ισχύος», ο Παπανδρέου επέβαλε τις απόψεις του. Συνδικαλιστές και κομματάρχες που εκφράζουν το χθες δεν έχουν κοινωνική και πολιτική ισχύ. Θετικό είναι, επίσης, ότι η Αριστερά (με τον Φώτη Κουβέλη) αναζητεί νέους δρόμους μέσα από μια σύγχρονη ευρωπαϊκή φυσιογνωμία. Στις παρυφές της Ν.Δ. θα προκύψει ένα νέο κόμμα με πιο υπεύθυνη γραμμή. Στην ίδια τη Ν.Δ. πολλοί αμφισβητούν τις επιλογές της ηγεσίας. Όμως σιωπούν. Οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της Ν.Δ., με συντριπτικά ποσοστά, αποδοκιμάζουν την πορεία του κόμματος. Η Ν.Δ. περιχαρακώνεται και συρρικνώνεται.
Συμπεραίνοντας: Είναι σίγουρα ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται υπεύθυνα (έστω και με αδυναμίες) παραμένει πολιτικά κυρίαρχη. Η υπευθυνότητα ανταμείβεται από μία κοινή γνώμη που, παρά την οργή της, δεν εγκαταλείπει την ωριμότητά της. Επίσης, έστω και ως μικροί παραπόταμοι, ξεπηδούν νέες υπεύθυνες δυνάμεις από τον χώρο της αντιπολίτευσης. Όμως, αν και τα αισιόδοξα μηνύματα είναι ισχυρότερα, αποτελεί τραγωδία για το πολιτικό σύστημα ειδικά η διολίσθηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε έναν ακραίο λαϊκισμό, συναντώμενη με τη δογματική Αριστερά στη δική της ακρότατη φάση. Βεβαίως στο γκρίζο πεδίο μεταξύ υπευθυνότητας και λαϊκισμού υπάρχουν ερωτήματα και ανησυχίες, διότι σχεδόν τα πάντα εξαρτώνται από την αποτελεσματικότητα και την τόλμη του κυβερνώντος κόμματος. Τα φορτία του τελευταίου είναι δεδομένα. Και οι προκλήσεις μέγιστες. Το κόστος της αποτυχίας για τις δυνάμεις που εκφράζουν την υπευθυνότητα θα είναι δυσβάστακτο για τον τόπο. Και θα το αντιληφθούμε, μόνο αν το βιώσουμε με πρωτοφανή σκληρότητα στην περίπτωση που δεν θα εφαρμόσουμε όσα ζητούν οι εταίροι μας.
www.johnloulis.gr